Μικρες χαμενες μερες...
ποσες ωρες,ποσα λεπτα,ποσα δευτερολεπτα εχω χασει περιμενοντας...
Μια αναμονη που με φιμωνει,με ναρκωνει,με ριχνει σε βαθυ κωμα...
μα παντα συνερχομαι απο αυτη την αβολη θεση,
κι η αγαπημενη μου ασχολια ειναι το χασιμο χρονου...
να σχεδιαζω γραμμες,σχηματιζοντας κυκλους και υστερα να τους κλεινω,
ζωγραφιζοντας ετσι την αφηρημενη τεχνη μιας αρχης κι ενος τελους...
να περιμενω αυτο που ξερω πως δε θα'ρθει ποτε να με βρει...
κι ας ξερει πως εχω αναψει το φως στο σκοτεινο δωματιο της καρδιας...
και το περιμενω με τα ματια ορθανοιχτα...
κι ας ξερει πως ο κλοιος στενευει...
εκεινο θα αντιστεκεται και θα περιμενει τη ξεπνοη φυγη μου.