Κάποτε μπορούσα, το φως να κρατώ στα χέρια μου, και με το πάνοπλο χαμόγελό μου τις φωτιές της ψυχής μου να σβύνω....
Κάποτε δοκίμαζα, την κομματιασμένη μου αβεβαιότητα και την ηχώ από τις αόρατες φωνές, σε κύκλους ωρίμανσης επέστρεφα...
Κάποτε κατόρθωνα, να λογομαχώ με τ'ουρανού τα αιτήματα, και στών μάταιων δρόμων τις αλήθειες, πρωτόπλαστα χαμόγελα σκόρπαγα...
Κάποτε που αστόχησε η Άνοιξη, τα χέρια διάπλατα άνοιξα και τον βιαστικό χειμώνα δέσμευσα κρατώντας αιχμηρό το καλοκαίρι μου, σαν μύρισε ευκάλυπτο το χώμα....
Τώρα.. Αστόχησε η άνοιξη, βιάστηκε το καλοκαίρι και ο χειμώνας εντός μου παραμένει οξύς..
Κάποτε νόμιζα, πως θ'αρκούσε απλά... να σβύνω, να επιστρέφω, να σκορπώ....