Οι μεγάλες αγάπες είναι ανίκητες!

Οι μεγάλες αγάπες έρχονται στη ζωή μας χωρίς συστάσεις, χωρίς ταυτότητα. Είναι εκείνο το απίστευτο συναίσθημα της βεβαιότητας που σου παρέχουν απλόχερα.χωρίς τίτλους
Οι μεγάλες αγάπες δεν λένε πολλά λόγια, στέκουν δίπλα σου αμίλητες κάνοντας το έργο τους πράξη.
Σου δίνονται ολόψυχα. Τις ξευτηλήζεις, τις ταπεινώνεις, χάνουν την υπόστασή τους και όμως μένουν εκεί. Έχουν αντίπαλο το μίσος των ανθρώπων, ντρέπονται πονάνε ματώνουν και όμως μένουν εκεί.
Οι μεγάλες αγάπες δεν έχουν νικητές και ηττημένους. Σαν διάττοντες αστέρες χάνονται και ξαναβρίσκονται, μια ιδιότητα που οι μεγάλες αγάπες έχουν.
Στέκουν ανίκητες, δεν μετανιώνουν ποτέ, σου χαρίζουν το καλύτερο κομμάτι της ψυχής τους, το είναι τους όλο.
Οι μεγάλες αγάπες είναι αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου και πάντα επίκαιρες στην ψυχή σου. Όσο και αν εξελίσσεσαι σαν άνθρωπος εκείνες είναι πάντα εκεί, μέσα σου να σε συντροφεύουν σε κάθε βήμα. Σου κάνουν παρέα στα δύσκολα, σου δημιουργούνε όνειρα, δεν σταματάνε ποτέ, δεν πεθαίνουν ποτέ. Είναι εκείνη η φλόγα που επίμονα τρεμοπαίζει στο σκοτάδι της ψυχής σου. Είναι εκείνο το χαμόγελο που σχηματίζεται στα χείλη σου στη θύμησή τους. Είναι το βορεινό αστέρι στον ουρανό, τις νύχτες της μοναξιάς σου. Είναι το δάκρυ που θα κυλήσει στην προσφώνηση ενός ονόματος. Είναι το χάραμα που θα σε βρει ξενυχτιστησμένο μ' ένα τσιγάρο στα χείλη, με μάτια κομμένα και με κορμί κουρελιασμένο. Είναι το τραγούδι που θα ακούσεις και οι στίχοι του άλλοτε θα σε κάνουν να χαμογελάσεις και άλλοτε να δακρύσεις.
Οι μεγάλες αγάπες είναι πόνος, δύναμη, αλήθεια, πάθος.
Οι μεγάλες αγάπες είναι ανίκητες!

Anohtes agapes... Pix- lax...

Το νόημα της πραγματικής αγάπης
Πραγματική αγάπη για μένα σημαίνει να δίνεις χωρίς να περιμένεις οποιοδήποτε αντάλλαγμα. Σημαίνει να θυσιάζεσαι για τον άλλο, να δίνεις με όλη σου την καρδιά σε αυτούς που έχουν ανάγκη, μια καλή κουβέντα, ένα καλημέρα και όλα αυτά θα εκτιμηθούν. Kαι αν πάλι δεν εκτιμηθούν από τους άλλους εγώ θα γνωρίζω ότι τα έκανα όχι απλώς για να ικανοποιήσω τον εαυτό μου αλλά για να ικανοποιήσω τους άλλους.

Στην περίπτωση μιας σχέσης ( δέσμευσης) ισχύουν όλα τα πιο πάνω, και επιπρόσθετα να δίνεις την ψυχή και το σώμα σου στον/στην σύντροφο σου. Να του/της δίνεις στήριγμα και κουράγιο στις δύσκολες στιγμές.

Κάποτε όμως σκέφτομαι αν κάποιος/α αγαπά τον/την σύντροφο βάση των ποιο πάνω αρχών για μήνες, χρόνια και ο/η σύντροφος δεν ανταποκρίνεται ( και αυτά συμβαίνουν πολύ συχνά) αξίζει να συνεχίζει κάποιος να αγαπά ? Και αν δεν αγαπά σημαίνει ότι δεν ισχύουν οι ποιο πάνω αρχές.

Ο άνθρωπος είναι μόνος του και πάντοτε θα είναι. Είμαστε αυτόνομα άτομα μέσα σε ένα αχανή κόσμο και αυτό σημαίνει ότι πάντοτε θα προστατεύομε και θα νοιαζόμαστε για τον εαυτό μας και μετά για τους άλλους.

Σπανιότατα γίνονται θυσίες για τον άλλο όμως γίνονται στον βωμό της υπερβολικής αγάπης.

Η μήπως

Ανόητες αγάπες ανόητα φιλιά
λόγια, λόγια, λόγια
λόγια ψεύτικα

ΜΑΓΙΣΣΑ-ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΚΑΚΗΣ

ΤΙΤΛΟΣ ΑΛΜΠΟΥΜ: ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ
ΣΤΙΧΟΙ: ΜΑΡΑΚΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ:ΜΑΡΑΚΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΕΡΜΗΝΕΙΑ:ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΚΑΚΗΣ ΜΑΓΙΣΣΑ

Ήλιος που θαμπώνει,
είναι το βλέμμα της,
ότι ξανοίξει(κοιτάξει)λιώνει,
ζει με το αίμα της..

Όταν γελάει φέρνει,
άνοιξη στη καρδιά
όταν μ'αγγίξει στέλνει
τσ'αγγέλους της κοντά...

Είναι ο ήλιος ο ζεστός μου
μεσ'τη σκοτεινιά το φως μου....
είναι τ'άστρο τ'ουρανού μου,
ο παράδεισος του νου μου....
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΑΓΙΣΣΑ.....

Παιχνίδι η ζωή μου
μέσα στα χέρια της
στον ουρανό μου φέγγουν
μόνο τ'αστέρια της...

Φλόγες που τρεμοσβήνουν ,
είναι τα μάτια της...
σαν με θωρρεί(κοιτάει)ξεχνιέμαι
μεσ'τα παλάτια της.....

Είναι ο ήλιος ο ζεστός μου
μεσ'τη σκοτεινιά το φως μου....
είναι τ'άστρο τ'ουρανού μου,
ο παράδεισος του νου μου....
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΑΓΙΣΣΑ....

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ - ΚΟΤΣΙΡΑΣ

"Το τραγούδι της Ερήμου"
Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Αρλέτα

Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα' σαι πάντα δικός μου
θα 'μαστε πάντα μαζί

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ' ανάβει
σαν μεγάλο καράβι
που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα 'σαι πάντα δικός μου
θα 'μαστε παντα μαζί

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΣΙΓΑΡΟ

Μάιος και ακόμα ένα βιβλίο της Λένα Μαντά βγήκε στα βιβλιοπωλεία. Ίσως και το καλύτερο βιβλίο της μέχρι σήμερα να είναι το τελευταίο τσιγάρο. Διαβάστε το και δεν θα χάσετε.

Μια περιληψή του ακολουθεί παρακάτω.

Όλη η ζωή του Μιχάλη ...; ένα τελευταίο τσιγάρο. Ένα τελευταίο τσιγάρο, προτού πάρει την απόφαση να παντρευτεί τη γυναίκα που αγάπησε κι ας ήταν τόσο νέος. Ένα τελευταίο τσιγάρο, προτού στραφεί σε ένα ριψοκίνδυνο επαγγελματικό βήμα, που τον εκτόξευσε στην κορυφή για να τον ρίξει σ' έναν γκρεμό δίχως τέλος. Ένα τελευταίο τσιγάρο, για να μην πηδήξει στο κενό, όταν η ζωή του, η δουλειά του, τα όνειρα και ο έρωτας έγιναν στάχτες και αποτσίγαρα ...; Και ένα τελευταίο τσιγάρο, όταν μπροστά του ορθώθηκε η απειλή μιας ύπουλης ασθένειας και η κόρη του βούλιαξε στο σκοτάδι της - η νευρική ανορεξία άρχισε να κεντά βασανιστικά τις μέρες της, αλλά ο Μιχάλης ήταν αποφασισμένος να μη γίνει και το παιδί του στάχτη στην πυρά της. Δίπλα του, η Μαρκέλλα, φύλακας άγγελος της ζωής του και μια πραγματική φίλη που μόνο στα βιβλία συναντάει κανείς ...; Ή μήπως όχι; Μια ιστορία για τη ζωή ενός ανθρώπου που συναντήθηκε με τη φωτιά. Μια ιστορία για ένα ...; τελευταίο τσιγάρο ...;

Sokratis Malamas - Neraida

Νεράιδα

Στίχοι: Πηγή Καφετζοπούλου
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας


Εγώ πατώ στον ουρανό
βαδίζω στον ωκεανό
πάνω στο κύμα περπατώ
εσένα σαν κοιτώ

Είσαι Νεράιδα της Αυγής
η πιο όμορφη όλης της γης
μ' ένα χαμόγελο μπορείς
τα θαύματα να πεις

Εγώ φουντώνω στο χιονιά
βγάζω φωτιές στην παγωνιά
άνοιξη έχει η καρδιά
εσένα σαν κοιτά

Είσαι Νεράιδα της Αυγής
η πιο όμορφη όλης της γης
μ' ένα χαμόγελο μπορείς
τα θαύματα να πεις

Βρέθηκα σε ένα κατάστημα, στο διάδρομο με τα παιχνίδια.

Με την άκρη του ματιού μου, παρατήρησα ένα αγοράκι γύρω στα πέντε, το οποίο κρατούσε μια κούκλα.
Δε σταματούσε να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να τη σφίγγει προσεκτικά πάνω του.

Αναρωτήθηκα για ποιον προοριζόταν αυτή η κούκλα.

Το αγοράκι γύρισε κάποια στιγμή προς την κυρία που βρισκόταν πλάι του:
«Θεία μου, είσαι σίγουρη ότι δε μου φτάνουν τα λεφτά;»

Η γυναίκα του απάντησε χάνοντας κάπως την υπομονή της:
«Είπαμε ότι δεν έχεις αρκετά λεφτά για να την αγοράσεις.»

Έπειτα, η θεία του του ζήτησε να μείνει εκεί και να τον περιμένει για λίγο, κι εκείνη έφυγε βιαστικά. Το αγοράκι κρατούσε ακόμη στα χέρια του την κούκλα.

Τελικά, κατευθύνθηκα προς το παιδί και το ρώτησα σε ποιον ήθελε να δώσει την κούκλα.
«Αυτή την κούκλα την ήθελε η αδερφή μου περισσότερο από καθετί για τα Χριστούγεννα. Ήταν σίγουρη ότι θα της την έφερνε ο Άι-Βασίλης.»
Του είπα τότε ότι μπορεί και να της την έφερνε, κι εκείνο μου είπε θλιμμένο:
«Όχι, ο Άι-Βασίλης δεν μπορεί να πάει εκεί που είναι τώρα η αδερφή μου... Πρέπει να δώσω την κούκλα στη μαμά μου να της την πάει.»

Τα μάτια του ήταν πολύ θλιμμένα ενώ έλεγε αυτά τα λόγια.

«Πήγε να συναντήσει τον Χριστούλη. Ο μπαμπάς λέει ότι και η μαμά θα πάει να συναντήσει το Χριστούλη σε λιγάκι. Έτσι, σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να πάρει την κούκλα μαζί της και να την πάει στην αδερφούλα μου.»
Η καρδιά μου πήγε να σταματήσει.

Το αγοράκι σήκωσε το βλέμμα προς εμένα και μου είπε:
«Είπα στον μπαμπά να πει στη μαμά να μη φύγει αμέσως. Ζήτησα να περιμένει μέχρι να γυρίσω από το μαγαζί.»
Μετά, μου έδειξε μία φωτογραφία που απεικόνιζε το ίδιο το αγοράκι μέσα στο κατάστημα να κρατάει την κούκλα, και μου είπε:
«Θέλω η μαμά να πάρει κι αυτή τη φωτογραφία μαζί της, για να μη με ξεχάσει. Την αγαπάω τη μαμά και δε θέλω να μ'αφήσει, αλλά ο μπαμπάς λέει ότι πρέπει να πάει μαζί με την αδερφούλα μου.»

Ύστερα, χαμήλωσε το κεφάλι του κι έμεινε σιωπηλό.
Έψαξα στην τσάντα μου κι έβγαλα από μέσα ένα μάτσο χαρτονομίσματα και ρώτησα το αγοράκι:
«Τι λες να μετρήσουμε τα λεφτά σου μια τελευταία φορά για να σιγουρευτούμε;»

Εκείνο απάντησε:
«Εντάξει, όμως πρέπει να βγουν αρκετά.»
Έριξα κρυφά κάποια χρήματα μαζί με τα δικά του και αρχίσαμε το μέτρημα. Έφταναν με το παραπάνω για την κούκλα. Περίσσευαν κιόλας αρκετά.
Το αγοράκι ψιθύρισε:
«Ευχαριστώ Χριστούλη που μου έδωσες αρκετά λεφτά.»

Έπειτα με κοίταξε και είπε:
«Είχα ζητήσει από το Χριστούλη να κάνει να έχω αρκετά λεφτά για ν'αγοράσω την κούκλα και η μαμά μου να μπορεί να την πάει στην αδερφούλα μου.
Εκείνος άκουσε την προσευχή μου.
Ήθελα να έχω αρκετά λεφτά για ν'αγοράσω και ένα λευκό τριαντάφυλλο για τη μαμά, όμως δεν τόλμησα να του το ζητήσω.
Εκείνος μου έδωσε αρκετά λεφτά για ν'αγοράσω την κούκλα και το λευκό τριαντάφυλλο.
Ξέρετε, αρέσουν πολύ τα λευκά τριαντάφυλλα στη μαμά...»
Λίγα λεπτά αργότερα, η θεία του ξαναγύρισε, κι εγώ απομακρύνθηκα σπρώχνοντας το καροτσάκι μου.

Τέλειωνα τα ψώνια μου με ένα συναίσθημα εντελώς διαφορετικό από ότι όταν τα άρχιζα.

Δεν μπορούσα να βγάλω απ'το μυαλό μου το αγοράκι.

Μετά θυμήθηκα ένα άρθρο στην εφημερίδα, λίγες μέρες πριν, που μιλούσε για έναν οδηγό σε κατάσταση μέθης που είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε μια νεαρή γυναίκα με την κόρη της.
Το κοριτσάκι είχε πεθάνει ακαριαία και η μητέρα ήταν σοβαρά τραυματισμένη. Η οικογένεια έπρεπε να αποφασίσει εάν θα της διέκοπταν την αναπνευστική στήριξη...

Να ήταν άραγε η οικογένεια του μικρού αγοριού;

Δυο μέρες μετά, διάβασα στην εφημερίδα ότι η νεαρή γυναίκα ήταν νεκρή.
Δεν μπόρεσα να μην πάω ν'αγοράσω ένα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα και να βρεθώ στην αίθουσα όπου εκθέταν τη σωρό της.
Ήταν εκεί και κρατούσε ένα όμορφο λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι της, μαζί με μία κούκλα και τη φωτογραφία του μικρού αγοριού από στο κατάστημα.

Έφυγα από την αίθουσα κλαίγοντας και με την αίσθηση ότι η ζωή μου θα άλλαζε για πάντα.
Η αγάπη που είχε αυτό το αγοράκι για τη μαμά του και την αδερφή του ήταν τόσο μεγάλη, και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ένας μεθυσμένος οδηγός του τα πήρε όλα μακριά....

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ....

Όταν ο Θεός δημιούργησε το γάιδαρο του είπε:
- "Θα δουλεύεις από το πρωί ως το βράδυ και θα κουβαλάς βαριά πράγματα στην πλάτη σου. Θα τρως χόρτα και θα έχεις πολύ λίγη νοημοσύνη. Θα ζεις 50 χρόνια."
Τότε ο γάιδαρος του απάντησε:
- "50 χρόνια τέτοια ζωή, είναι πολύ σκληρό. Δώσε μου μόνο 30 χρόνια."
Έτσι κι έγινε.
Μετά ο Θεός δημιούργησε το σκύλο και του είπε:
- "Σαν σκύλος, θα φυλάς την ιδιοκτησία του ανθρώπου και θα είσαι ο πιο αφοσιωμένος φίλος του. Θα τρως ότι περισσεύει από τον άνθρωπο και θα ζεις για 25 χρόνια."
Τότε ο σκύλος του απάντησε:
- "Θεέ μου, 25 χρόνια τέτοια ζωή, δεν αντέχεται. Δώσε μου μόνο 10 χρόνια."
Έτσι κι έγινε.
Μετά ο Θεός δημιούργησε τον πίθηκο και του είπε:
- "Θα πηδάς από δέντρο σε δέντρο και θα συμπεριφέρεσαι σαν βλάκας. Θα κάνεις το γελωτοποιό και θα ζεις για 20 χρόνια."
Τότε ο πίθηκος του απάντησε:
- "Θεέ μου, 20 χρόνια σαν γελωτοποιός του κόσμου, πάει πολύ. Δώσε μου μόνο 10 χρόνια."
Έτσι κι έγινε.
Τελικά ο Θεός, δημιούργησε τον άντρα και του είπε:
- "Είσαι άντρας. Το μόνο λογικό ον που θα κατοικεί στη γη. Θα χρησιμοποιείς τη νοημοσύνη σου για να επιβάλλεσαι στα αλλά δημιουργήματα. Θα εξουσιάζεις τη γη και θα ζεις για 20 χρόνια." Τότε ο άντρας του απάντησε:
- "Θεέ μου, να είμαι άντρας μόνο για 20 χρόνια δεν αρκεί. Δώσε μου σε παρακαλώ τα 20 χρόνια που άφησε ο γάιδαρος, τα 15 χρόνια που άφησε ο σκύλος και τα 10 χρόνια που άφησε ο πίθηκος."
Έτσι κι έγινε.
Από τότε ο άντρας ζει, 20 χρόνια σαν άντρας, μετά παντρεύεται και δουλεύει 20 χρόνια σαν γάιδαρος και από το πρωί ως το βράδυ κουβαλά τα βάρη. Μετά, αποκτά παιδιά και ζει 15 χρόνια σαν σκύλος φρουρώντας το σπίτι και την περιουσία του, τρώγοντας ότι περισσεύει από την οικογένεια. Και αφού γεράσει πια, ζει σαν πίθηκος, συμπεριφέρεται σαν βλάκας και κάνει το γελωτοποιό στα εγγόνια του.
Έτσι είναι...

«O αλυσοδεμένος ελέφαντας» Του Χόρχε Μπουκάι. Μια αληθινή ιστορία

"Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!"
"Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός.
"Ναι. Πολύ θα ήθελα να να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!"
Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε: "Να σου πω μια μια ιστορία..." Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται:
Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...
Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.
Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος. Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;"
Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα - ευτυχώς για μένα - ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση. Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
Έκλεισα τα μάτια και φανάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρόλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο... …Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...
"Έτσι είναι, Ντεμιάν. Όλοι είμαστε λίγο - πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ένα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: "Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω."
Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθησε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε:
"Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...Με όλη σου την ψυχή!

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΞΟΔΕΥΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ...

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ' αυτά που δεν έχεις αλλά απ' αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο.Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"

ειναι δυνατον να διαβασα αυτα στο οπισθοφυλλο και να μην το δανειζόμουν???δεν ηταν μυθιστορημα αλλα μου αρεσε πολυ...ειναι απο αυτα που σε κανουν να βλεπεις με αλλη ματια τα γεγονοτα καταστασεις...

ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ.....

Εδώ και καιρό νιώθω σαν να έχω χαθεί σ' έναν τεράστιο λαβύρινθο και κάθε φορά που νομίζω πως βρίσκω την έξοδο και κατευθύνομαι προς αυτή, αντί να απελευθερωθώ και να ξεφύγω, βρίσκομαι ξαφνικά χαμένη πιο βαθιά μέσα του, περιτριγυρισμένη από ψηλούς τοίχους που καταλήγουν μόνο σε αδιέξοδα.

Είναι φορές που επιμένω να ψάχνω και να παλεύω και να προσπαθώ, και εντυπωσιάζω τον εαυτό μου με τις δυνάμεις και τις αντοχές μου. Τις περισσότερες φορές αυτό κάνω. Σφίγγω τα δόντια, πεισμώνω και, παρόλο που τα πόδια μου τρέμουν απ'την κούραση, συνεχίζω τις προσπάθειες για να ξεφύγω.
Είναι, όμως, και κάποιες άλλες φορές -σαν και σήμερα- που αποθαρρύνομαι και απελπίζομαι και βαριέμαι να προσπαθήσω άλλο και τα παρατάω. Αυτές τις φορές επιλέγω την πιο σκοτεινή γωνιά του λαβύρινθου και σωριάζομαι στο έδαφος νιώθοντας όλες τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Παρακαλάω να μην με ψάξει κανείς, να μην αναρωτηθεί κανένας που χάθηκα.
Και μετά περιμένω... Περιμένω να περάσουν οι ώρες, οι μέρες και ελπίζω ότι σύντομα, όταν θα ακούσω τις φωνές των ''έξω'' να με φωνάζουν, θα θέλω να τρέξω κοντά τους και δεν θα θέλω να μείνω άλλο στα σκοτάδια μόνη μου. Και τότε θα ξαναβρώ τις δυνάμεις μου και θα ξαναρχίσω να παλεύω, θα ξαναρχίσω να ζω...

Αυτό περιμένω τις τελευταίες μέρες... να θέλω να ξαναβγώ έξω στο φως...

Ολο μ'αφηνεις να σ'αφησω - Πλιατσικας Φ Καζουλης Β

Στίχοι: Φίλιππος Πλιάτσικας
Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ
Τραγούδι: Πλιάτσικας Φ. Καζούλης Β.

Αγάπης φως της γης ταξίδια
μαύρα παράξενα παιχνίδια
στο φως του ήλιου θ' ακουμπήσω
το καλοκαίρι να μυρίσω.

Μ' άσπρο πανί θα ταξιδέψω
μικρό κορίτσι θα σε κλέψω
όσο αγαπάω μένω πίσω
κι όλο μ' αφήνεις να σ' αφήσω.....

ΜΑΖΙ ΣΟΥ... Stavento - Χατζης Α.

Μαζί σου θα πέταγα στα ουράνια
Μ αετίσια περηφάνια κ με όνειρο τρελό
Μαζί σου θα μύριζε ο κόσμος
Όπως σ αυλή ο δυόσμος κ ο βασιλικός

Μακριά σου κοιταμε δεν χωράω
Στο ουρανό δεν πάω μαζί σου μόνο ζω
Μακριά σου αγάπη δεν φοράω
Με τις σκιές μιλάω για σένα κ ρωτώ

Μαζί σου θα έμοιαζε μ αγάπη
Ο κόσμος κι όχι κάτι που απλά αδιαφορώ
Μαζί σου θα είχαν χρώμα οι νύχτες
Τώρα σαν τους ξενυχτες την μέρα καρτερώ

Μακριά σου κοιταμε δεν χωράω
Στο ουρανό δεν πάω μαζί σου μόνο ζω
Μακριά σου αγάπη δεν φοράω
Με τις σκιές μιλάω για σένα κ ρωτώ....

Σ'Έχω Βρει Και Σε Χάνω - Νατάσα Μποφίλιου ft. Αδάμαστος

Σε έχω βρεί και σε χάνω
δανεική παρουσία
έχω τόσα να κάνω
και δεν έχουν ουσία

Όπου είσαι πηγαίνω
δίχως λόγο να πάω
με τους φίλους σου βγαίνω
επαφή να κρατάω
*

Πόσο κρατά η αγάπη
πόσο κρατά μια στιγμή
πόσο κρατάει ένα δάκρυ
πόσο κρατά η σιωπή

Πόσο κρατάει ένα βράδυ
πόσο κρατά μια αγκαλιά
πόσο κρατάει ένα χάδι
και πόσο σφίγγει η θηλιά

Τα βράδυα περνάνε
και εγώ κοιτάω ένα τοίχο
κι όσα θα 'θελα να 'μαι
χωράνε σε ένα στίχο

Δες πως πεθαίνει ο έρωτας
μαζί και όλα τ'άλλα
σχέδια, όνειρα
και λόγια μεγάλα

Και ξημερώνει η μέρα
για να με δεί να δακρύζω
και όλα αυτά επειδή ήθελα
τη ζωή να στραγγίζω

"Πονάει η αλήθεια,
πως να γλυτώσεις δειλέ"
κακιά μου συνήθεια
ας μην υπήρχες ποτέ

Κι έτσι παίρνω το ρίσκο
και σε δρόμους σε ψάχνω
κάποιες νύχτες σε βρίσκω
μα είσαι απέναντι, δε φτάνω

Μένω εκεί και τί να κάνω
που το όνειρο δε πιάνω
σε έχω βρεί,
και σε χάνω

*
Σε έχω βρεί και σε χάνω
σταθερή μου αξία,
η ζωή μου σε τάξη
κι η καρδιά σ'αταξία

Έχεις γίνει συνήθεια
και το μόνιμο θέμα
σου δανείζω αλήθεια
να πληρώνεις το ψέμα

Κάποιες νύχτες στους δρόμους
σε τρακάρω τυχαία
είν' αμάξια οι μόνοι
και οι σχέσεις τροχαία

Στα παλιά μας τα στέκια
όπως πάντα συχνάζω
είχα πεί πως θα αλλάξω
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω

Κάποιες μέρες ακούω
στη σιωπή τη φωνή σου
πάνε μέρες που λείπεις
κι είμαι ακόμα μαζί σου

Σε ρωτάω τι έχεις
και σου λέω "καλημέρα"
σ'αγαπάω, μη τρέχεις
είσαι ακόμα εδωπέρα
*

Γιατί τρέχεις, γιατί φεύγεις
τι ψάχνεις και τι φοβάσαι
και γιατί δεν αντέχεις τα βράδυα
μόνη να κοιμάσαι;

Γιατί χάνεσαι, γιατί πονάς
γιατί δακρύζεις,
γιατί πάντα μέρα φεύγεις,
όμως νύχτα γυρίζεις;

Είναι άσχημα, το ξέρω
πονάει, κι αυτό το ξέρω
είπες να κάψω ό,τι σε θυμίζει
για να καταφέρω

Να γελάσω ξανά,
ή να ονειρευτώ,
να πάω στο πουθενά
και στο τίποτα να χαθώ

Να σηκωθώ ένα πρωϊ
κι όλα να 'χουν αλλάξει
να μη χωράνε πλέον "μη"
ή "δεν" σε μια πράξη

Όμως κρυμμένα μυστικά
πάντα θα γυρνάνε
να θυμίζουνε βράδυα
όταν τα αστέρια μας κοιτάνε

Το μπουκάλι μου άδειασε,
δώσ'μου ανάσα,
κλείσε τα μάτια σου,
κοιμήσου και όλα άσ'τα

Το πρωϊ πάλι θα φύγεις,
για να πεθάνω
Σε έχω βρεί
και σε χάνω

*
Σε έχω βρεί και σε χάνω
σταθερή μου αξία,
η ζωή μου σε τάξη
κι η καρδιά σ'αταξία

Έχεις γίνει συνήθεια
και το μόνιμο θέμα
σου δανείζω αλήθεια
να πληρώνεις το ψέμα

Κάποιες νύχτες στους δρόμους
σε τρακάρω τυχαία
είν' αμάξια οι μόνοι
και οι σχέσεις τροχαία

Στα παλιά μας τα στέκια
όπως πάντα συχνάζω
είχα πεί πως θα αλλάξω
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω

Αποφθεγματα

1. Η μοναξιά είναι για το πνεύμα ό,τι η νηστεία για το σώμα: θανάσιμη όταν κρατήσει πολύ, αλλά αναγκαία.Marquis de Vauvenargues,1715-1747, Γάλλος συγγραφέα

2.Οι γυναίκες μπορεί να υποκρίνονται οργασμούς, αλλά οι άντρες υποκρίνονται ολόκληρες σχέσεις.Sharon Stone, γ. 1958, Αμερικανίδα ηθοποιός

3.Η γυναίκα θέλει πολλά από έναν άνδρα, ενώ ο άνδρας θέλει μόνο ένα, αλλά από πολλές γυναίκες.Κονσταντίν Μελιχάν, Ρώσος χιουμορίστας

4.Στη ζωή, το θέμα δεν είναι να κρατάς καλά χαρτιά, αλλά να παίζεις καλά ένα άσχημο φύλλο. Robert Louis Stevenson,1850-1894, Βρετανός συγγραφέας


5.Σ' αγαπώ όχι μόνο γι' αυτό που είσαι αλλά και γι' αυτό που είμαι εγώ όταν είσαι μαζί μου. Roy Croft, 1907-1973, Αμερικανός ποιητής


6.Ο χωρισμός ελαττώνει τα μέτρια πάθη και δυναμώνει τα μεγάλα, όπως ο άνεμος σβήνει τα κεριά αλλά φουντώνει τις φωτιές.Λα Ροσφουκώ,1613-1680,Γάλλος συγγραφέας


7.Βλέπεις πολλούς έξυπνους άντρες με ηλίθιες γυναίκες, αλλά ποτέ μια έξυπνη γυναίκα με ηλίθιο άντρα.Erica Jong, γ. 1942, Αμερικανίδα συγραφέας

8.Τα τρία θεμέλια της ευτυχίας σ' αυτήν τη ζωή είναι: κάτι να κάνεις, κάτι να αγαπάς, κάτι να ελπίζεις.Joseph Addison,1672-1719,Άγγλος δοκιμιογράφος

9.Το πόσο ελεύθερος είσαι στη ζωή σου, είναι ευθέως ανάλογο με τον αριθμό των καλά επεξεργασμένων εναλλακτικών λύσεων που έχεις στη διάθεσή σου.Bryan Tracy, γ. 1944, Καναδός Συγγραφέας

10.Δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι αυτόν που ποτέ δεν κάνει λάθος και που ποτέ δεν αποτυχαίνει σ' αυτό που κάνει. Και αυτό επειδή είτε είναι ψεύτης είτε ασχολείται μόνο με τα σίγουρα, τα δοκιμασμένα και τα ασήμαντα.Peter Drucker,1909–2005,Αυστριακός γκουρού του Management

Ειν'αμαξια οι μονοι και οι σχεσεις τροχαια...

Σε δρομους με επωνυμο...ανωνυμα γυρνουσα....

ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΗ ΚΑΡΔΟΥΛΑ...

Θελησα να παρω πισω το κλειδι του ευατου μου...αναζητωντας το αντικλειδι της ευτυχιας..τρυπωνοντας στο παλατι της στα κρυφα και οχι απο τη κυρια εισοδο...
...επειδη οι κλειδωμενες καρδιες,δε μπορουν να πληγωθουν...

ΚΑΜΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ....

"Τα ονειρα ειναι σα τη φωτια,σιγοκαιουν ολη νυχτα και οταν ξυπνας,μυριζεις το καπνο απ'τις σταχτες τους"

"Η ευτυχια ειναι αυτο που περιμενουμε να'ρθει..."
μαλλον στη δικη μου περιπτωση,εχασε τα ιχνη μου...
Θελω να κλεισω τα ματια και να βρεθω καπου αλλου..
εκει που τελειωνει ο ουρανος,χαμενη,εχοντας ξεχασει τ'ονομα μου...
Να γινω μια αλλη,μια τρελη,
που θα γελαω χωρις να απολογουμαι και θα κλαιω χωρις να κρυβομαι...

Μικρες χαμενες μερες...που εγιναν μεγαλα χαμενα χρονια...
Ποσα τρενα εχασα στους σταθμους που σταθηκα...
περιμενωντας σε να φανεις...
Ποσες νυχτες δε κοιμηθηκα για να τελειωσω τα σεναρια που συνεθετα με το νου,
με πρωταγωνιστες εμενα...εσενα...
τρυπιες σκεψεις που εμπαζαν νερο και πνιγηκαμε μεσα τους.
Η παρασταση δε θ'ανεβει τελικα στο σανιδι,
οι θεατες αντικατασταθηκαν απο φαντασματα που στοιχειωσαν το θιασο μας.
Μα εχω κρατησει κατι...
μια ελπιδα,
ενα αναμμενο κερι που σιγοκαιει και αυτο μεχρι να λιωσει τελειως...

ο λαβυρινθος της ψυχης....

ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΔΕ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΕΝΟΣ ΔΙΛΗΜΜΑΤΟΣ... ΚΑΙ ΔΕ ΞΕΡΑΜΕ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΟΥ; ΤΟ ΤΕΛΟΣ...; ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΧΑΡΤΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ...

Μικρες χαμενες μερες...
ποσες ωρες,ποσα λεπτα,ποσα δευτερολεπτα εχω χασει περιμενοντας...
Μια αναμονη που με φιμωνει,με ναρκωνει,με ριχνει σε βαθυ κωμα...
μα παντα συνερχομαι απο αυτη την αβολη θεση,
κι η αγαπημενη μου ασχολια ειναι το χασιμο χρονου...
να σχεδιαζω γραμμες,σχηματιζοντας κυκλους και υστερα να τους κλεινω,
ζωγραφιζοντας ετσι την αφηρημενη τεχνη μιας αρχης κι ενος τελους...
να περιμενω αυτο που ξερω πως δε θα'ρθει ποτε να με βρει...
κι ας ξερει πως εχω αναψει το φως στο σκοτεινο δωματιο της καρδιας...
και το περιμενω με τα ματια ορθανοιχτα...
κι ας ξερει πως ο κλοιος στενευει...
εκεινο θα αντιστεκεται και θα περιμενει τη ξεπνοη φυγη μου.

Αρετή Κετιμέ - Κρυφή μου θάλασσα

Κάποια μέρα δεν θάμαστε πιά εδώ αλλά θάχουμε κερδίσει τη βεβαιότητα μιάς υπέροχης διαδρομής.....
Η δική μου κρυφή θάλασσα είναι χαρισμένη σε όλους τους καλούς μου φίλους που δίχως δεύτερη σκέψη μου χάρισαν τη φιλία και τις υπέροχες κουβέντες τους και παρ'όλο που δεν ξέρω τη φωνή τους,τις άκουσα τόσο δυνατά....ευχαριστώ όλους απ'την καρδιά μου...

George Iliadis & Areti Ketime - O vasilias tis monaxias (King) Download ...

Iliadis & Areti Ketime - King of loneliness...
Tragoudi Isagogis: "Vorios kaimos"
cd: The voice of Areti (Legend Music 2009)
Creation by: George Iliadis {g.iliad}
(2009 - 2010)

Lyrics: Greek - English

Βόρειος καημός και ψηλός γκρεμός
όλα δείχνουν εδώ πάνω
σάπια φρούτα εκεί χάμω
και δε βλέπω φως.
Και θέλω να 'ρθω να σου πω
πως το φεγγάρι εδώ γελάει
και απ' το κλάμα με φιλάει
γιατί όταν σ' άκουσα να κλαις
άναψαν μέσα μου φωτιές
αφού το δάκρυ σε γερνάει....

- Έλα και πάρε με από 'δω, έχει νυχτώσει και φοβάμαι
δεν το 'χω πια για μυστικό ότι για σένα δεν κοιμάμαι.

- Χιλιάδες στιγμές ξεχασμένες, φωτογραφίες σκισμένες
περνούν και δεν κοιτάζουν πίσω,
σαν τα τραγούδια που πετούν μέσα στη νύχτα.

- Και μες τον βούρκο της σκέψης, της φυλακής μου δραπέτης
ο βασιλιάς της μοναξιάς ήσουνα, φίλε μου, για μας.

- Χιλιάδες στιγμές ξεχασμένες, φωτογραφίες σκισμένες
περνούν και δεν κοιτάζουν πίσω.
σαν τα τραγούδια που πετούν μέσα στη νύχτα.

Ena fili gia keinon - Areti Ketime Dimitris Mpasis

Μουσική: Ανδρέας Κατσιγιάννης
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Από το cd "Σπάει το ρόδι"(2006) του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Στίχοι:
Κεντούσες την Ανατολή
μ ένα χρυσό βελόνι
κι έβαλες κάπου ένα πουλί
που μοιαζε χελιδόνι.

Τι θέλει, σου είπα, το πουλί
πάνω απ τους μιναρέδες;
Και λες πετάει για τ' Αϊβαλί
με τους πολλούς μπαξέδες.

Και τι θα κάνει στο Αϊβαλί
γλυκιά μαυρομαλλούσα;
Έχει στο στόμα ένα φιλί
για κείνον που αγαπούσα.

Χρόνια και χρόνια που κεντάς
χωρίς να τελειώνεις
κι αναστενάζει ο σεβντάς
και συ πονάς και λιώνεις.

Κι όλο πετάει το πουλί
χωρίς ποτέ να φτάσει
κάποια βραδιά στο Αϊβαλί
η αγάπη να γιορτάσει...

Dimitris Mpasis Poso I Agapi Tha Kratisei

Πόσο η αγάπη θα κρατήσει




Στίχοι: Ελένη Γιαννατσούλια
Μουσική: Κυριάκος Παπαδόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μπάσης

Έχω αυτή τη νύχτα
δικά σου δίχτυα
δικές σου λέξεις
για να με μπλέξεις στον ιστό

Έχω μαζί σου δρόμο
συνεννοήσεις
μπορεί και να 'χω
και αντιρρήσεις
και ίσως εξαφανιστώ.

Πόσο ... αυτή η αγάπη πόσο θα κρατήσει
κανείς μας δεν το ξέρει ν' απαντήσει
ίσως μια ζωή
Πόσο ... αυτή η αγάπη πόσο θα κρατήσει
μπορεί σαν πυροτέχνημα να σβήσει
ζήσε μόνο τη στιγμή.

Έχω τους χίλιους λόγους
να μη σ' αλλάζω
αλλά και φόβους
και ωριμάζω ξαφνικά.

Έχω για σένα κλάψει
στα όνειρά μου
μα και στην πράξη
μπορεί, καρδιά μου
να γίνεις τραύμα τελικά.

Σε μια τόση δα στιγμή - Ραψωδός Φιλόλογος

Έχειs άραγε σκεφτεί πότε πόσο πολύτιμα είναι όλα αυτά που
θεωρείς δεδομένα,δικά σου, έχεις διανοηθεί πότε πως όλα αυτά μπορεί να
φύγουν μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρά σου?Έχεις οραματιστεί πότε
πως θα 'ταν η ζωή χωρίς να έχεις δίπλα σου την οικογένεια σου,έχεις
κλάψει με λυγμούς πότε όταν κάποιος που αγαπούσες έφυγ...ε και δεν είναι
πλέον κοντά σου?Μην ξεγελιέσαι από τον χρόνο,όλα παρέρχονται,οι
περασμένες στιγμές σε κοιτούν,σε μέμφονται,μιλώ γι' αυτά που φύγαν και
γι' αυτά που έπονται,γιατί τα λάθος λόγια που 'χεις πει δεν
επιστρέφονται..Μιλώ για όλα εκείνα που δεν όλα εκτιμάς που ξεχνάς η
που φοβάσαι να τους πεις πως τα αγαπάς,μιλώ γι' αυτά που κάθε μέρα
προσπερνάς,που σε περιμένουν κάθε μέρα σπίτι όταν γυρνάς..Σαν ένα
φίλο,αγαπημένο,παιδικό σου..Σαν ένα μήνυμα απλό στο κινητό σου..Σαν
ένα χάδι της μητέρας στα μαλλιά σου..Σαν ένα παθιασμένο φιλί από
την κοπελιά σου..Πράγματα τόσο μικρά μα τόσο πολύτιμα,πράγματα που
δεν θεωρείς μεγάλο ζήτημα,πράγματα καθημερινά,συνηθισμένα που έχεις
μάθει δυστυχώς να θεωρείς δεδομένα..Σε μια τόση δα στιγμή,οι
αποχρώσεις του γκρι,με του χρόνου το πινέλο χρωματίζουν τη γη,και
βουτώντας στην παλέτα βάφουν μαύρη τη ζωή,όταν κάποιος από 'μας το
άσπρο δεν ήθελε να δει..Τα όμορφα συνήθως βρίσκονται μπροστά μας,δεν
μας αφήνει να τα δούμε η άγνοια μας,κι όταν τα χάσουμε η φύγουν από
κοντά μας δεν πρόκειται να τα επιστρέψουν τα δάκρυα μας..Το κάθε
αύριο θολό είναι κι απρόβλεπτο,τα πάντα αλλάζουν μέσα σ' ένα
δευτερόλεπτο,γι' αυτό όταν γελάς να θυμάσαι και το γιατί,γιατί τα πιο
πολλά χαμόγελα σβήνουν πριν το πρωί..Και όσα κάνει ο χρόνος δεν
μπορείς ν' αλλάξεις,τα λόγια δεν αλλάζουν κι ίσως τώρα πράξεις,μια
τόση δα στιγμή είναι αρκετή για να σου πει πως πρέπει κάθε μια μέρα σου
ν' αδράξεις..Ζήσε τώρα το τώρα κι όχι αργότερα,ζήσε μ' όσα έχεις,μη
θες περισσότερα,βουτά στην ζωή πριν μείνουν μόνο απόνερα,γιατί όσα
έχουμε είναι τα πιο όμορφα όνειρα...

ζησε τωρα

Ο φίλος μου άνοιξε το συρτάρι από το κομοδίνο
της γυναίκας του κι έβγαλε ένα πακέτο τυλιγμένο σε ακριβό
ριζόχαρτο..“Αυτό είπε δεν είναι ένα οποιοδήποτε πακέτο,είναι ακριβά
εσώρουχα"Πέταξε το περιτύλιγμα και θαύμαζε το ακριβό
άγριο μετάξι.«Το αγόρασα την πρώτη φορά που πήγαμε στην Νέα Υόρκη πριν 8
... ή 9 χρόνια"."Δεν το χρησιμοποίησε ποτέ.Το κρατούσε για μια ειδική
περίπτωση"«Πιστεύω ότι είναι η κατάλληλη περίπτωση"..Πλησίασε το
κρεβάτι και άφησε τα εσώρουχα με τα άλλα πράγματα που θα πήγαινε
στον νεκροθάφτη..Η γυναίκα του μόλις είχε πεθάνει.Γυρνώντας προς εμένα
μου είπε:“μην κρατάς τίποτα για μια ειδική περίπτωση !!Κάθε μέρα που
ζεις είναι μια ειδική περίπτωση !!Ακόμα σκέφτομαι αυτές τις κουβέντες
που μου άλλαξαν τη ζωή..Τώρα διαβάζω πολύ και καθαρίζω λιγότερο..Κάθομαι
στο μπαλκόνι και θαυμάζω τη φύση,χωρίς να με στεναχωρεί η ακαταστασία
του κήπου.Περνώ περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους και
λιγότερο χρόνο δουλεύοντας..Κατάλαβα ότι η ζωή πρέπει να είναι ένα
σύνολο εμπειριών που σε γεμίζουν και όχι μια απλή επιβίωση..Δεν
φυλάσσω πια τίποτα..Χρησιμοποιώ τα ακριβά κρυστάλλινα ποτήρια κάθε
μέρα..Βάζω τα καινούργια μου ρούχα για να πάω για ψώνια αν αποφασίσω
έτσι ή το επιθυμώ..Δεν κρατώ το ακριβό μου άρωμα για τις ειδικές
περιπτώσεις,το χρησιμοποιώ όποτε το θέλω.Η φράση "μια μέρα..."και
"μια απ’ αυτές τις μέρες" εξαφανίζονται από το λεξιλόγιο μου..Αν
αξίζει τον κόπο να δεις ή να ακούσεις ή να κάνεις κάτι, κάντο
τώρα..Δεν ξέρω τι θα έκανε η γυναίκα του φίλου μου,αν ήξερε ότι δεν θα
ήταν εδώ "αύριο" που όλοι μας παίρνουμε τόσο αψήφιστα..Πιστεύω ότι
θα είχε φωνάξει την οικογένεια και καλούς φίλους..Πιθανόν να είχε
καλέσει και κάποιους παλιούς φίλους για να ζητήσει συγνώμη και να
συμφιλιωθεί για κάποιες παλιές αστείες διαφορές..Θέλω να πιστεύω ότι θα
είχε πάει να φάει κινέζικα που τόσο αγαπούσε..Είναι αυτά τα μικρά
πράγματα που αν δεν γίνουν θα με δυσαρεστούσαν αν ήξερα ότι οι ώρες
μου ήταν μετρημένες..Θα με δυσαρεστούσε γιατί έπαψα να βλέπω καλούς
φίλους με τους οποίους θα επικοινωνούσα "μια μέρα"..Θα με
δυσαρεστούσε γιατί δεν έγραψα ένα γράμμα που ήθελα να γράψω "μια απ
αυτές τις μέρες"..Θα στεναχωριόμουν και θα λυπόμουν γιατί δεν είπα
στους πολύ δικούς μου συχνά και αρκετά πόσο τους αγαπώ..Τώρα
προσπαθώ να μην καθυστερώ, να μην κρατώ ή φυλάω τίποτα που Θα μπορούσε
να προσφέρει γέλιο και χαρά στη ζωή μας..Κάθε μέρα λοιπόν λέω στον
εαυτό μου ότι είναι μια ξεχωριστή μέρα..Κάθε μέρα, κάθε ώρα κάθε λεπτό
είναι ξεχωριστό..Ζω την ζωή μου λοιπόν σαν να είναι να πεθάνω αύριο
και σκέφτομαι σαν να μη πεθάνω ποτέ...Εσείς..???

ΟΝΕΙΡΟ

"Είσαι ακοίμητη θάλασσα στην υδρόγειο χούφτα μου. Ανασαίνεις και με πλημμυρίζεις"

O αλυσοδεμένος ελέφαντας. Του Χόρχε Μπουκαι

Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!" "Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός. "Ναι. Πολύ θα ήθελα να να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!" Ο Χοντρός κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε: "Να σου πω μια μια ιστορία..." Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται. Οταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του... Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μιά αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν ήταν αληθινα μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δεντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει; Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξηγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος. Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;" Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα. Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα - ευτυχώς για μένα - ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση. Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός. Έκλεισα τα μάτια και φανάσθηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφερει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του. Φαντάσθηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο... Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του. Αυτος ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του ειναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του... "Έτσι είναι, Ντεμιάν. Όλοι είμαστε λίγο - πολύ σαν τον τον ελέφανα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ενα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφεραμε. Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: "Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω." Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθησε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε: "Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε. Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...Με όλη σου την ψυχή!
ΓΙΑ ΟΛΟΥς ΕΜΑς ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΔΕΜΕΝΟΙ ΣΕ ΜΙΚΡΑ Η ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΛΟΥΚΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΙΛΙΑΖΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ.......

ΜΠΡΙΝΤΑ...

καθένας μας
μπορεί να υιοθετήσει δύο στάσεις στη ζωή του: να Χτίζει ή να Φυτεύει.
Οι χτίστες μπορεί να χρειαστούν χρόνια για το έργο τους,
μια μέρα όμως τελειώνουν αυτό που έκαναν και περιορίζονται
από τους ίδιους τους τοίχους τους.
Οταν ολοκληρώνεται το χτίσιμο, η ζωή χάνει το νόημά της.
Εκείνοι που φυτεύουν μπορεί να υποφέρουν από τις καταιγίδες
και σπάνια ξεκουράζονται.
Ένας κήπος όμως δε σταματά ποτέ να αναπτύσσεται
και παρόλο που απαιτεί την προσοχή του κηπουρού,
του δίνει παράλληλα και τη δυνατότητα να ζήσει τη ζωή του σαν μια μεγάλη περιπέτεια.
(Από το βιβλίο του Κοέλο, "Μπρίντα" που μας θυμίζει πως η δημιουργία και η μαγεία είναι ακόμα απαραίτητες στην ζωή μας)

Κρυμμένη σ' ενα σύννεφο ...κοιτώ τον ήλιο..λάμπει
πρέπει να προστατέψω εγώ οτι έμεινε απ' αγάπη.............
ακούραστο το σώμα μου...ακούραστη η ψυχή μου
ότι ποθούσα στη ζωή ήτανε η φυγή μου........
Αγάπησα... προδώθηκα.....βούλιαξα μες τα λάθη
μα δες ξαναγεννήθηκα απ' τη δική μου στάχτη
θεριό ανήμερο η πυγμή, το γέλιο μου, το δάκρυ
γονάτισα για μια στιγμή....μα νίκησα τα πάθη.......
Μία γυναίκα δυνατή ποτέ της δεν λυγίζει
σφίγγει τα δόντια της ξανά..πονά..μα συνεχίζει...........
Και οτι της χρωστά η ζωή δεν το ζητά σαν χάρη
το απαιτεί και λαχταρά γρήγορα να το πάρει...........
Κρυμμένη σ' ενα σύννεφο τον ήλιο αντικρύζει
και δεν υπάρχει τίποτα πλέον να τη φοβίζει.........

Ένας άνθρωπος ψάχνει το πεπρωμένο του και μετατρέπει το «κάρβουνο» σε «διαμάντι»… Τότε μου φάνηκε πως, ο χρόνος έμεινε ακίνητος και γιγαντώθηκε μέσα του η Ψυχή του κόσμου.
Την κοίταξε στα μάτια της τα μαύρα και είδε ότι τα χείλη της δίσταζαν ανάμεσα σε ένα χαμόγελο και στην σιωπή κι’ εκείνη την στιγμή, ο Σαντιάγο , ένιωσε πως, είχε μάθει την γλώσσα που μιλούσε ολόκληρος ο κόσμος, την γλώσσα που ο καθένας πάνω στην γη, καταλαβαίνει στην καρδιά του. Ήταν ο έρωτας! Κάτι πιο αρχαίο από την ανθρωπότητα. Κάτι πιο αιώνιο από την έρημο.…
Οι γονείς του, του έλεγαν, πριν ερωτευτεί, να γνωρίσει τον άλλον πολύ καλά. Ίσως όμως, όσοι το έλεγαν αυτό, να μην είχαν μάθει ποτέ την παγκόσμια γλώσσα. Γιατί, όταν ξέρεις, αυτή την γλώσσα είναι εύκολο να καταλάβεις ότι
κάποιος στη μέση της έρημου , η, σε μια μεγάλη πόλη, σε περιμένει ..Κι όταν δυο άνθρωποι συναντιούνται και τα μάτια τους σμίγουν, το παρελθόν και το μέλλον χάνουν την σημασία τους.
Υπάρχει μόνο εκείνη η στιγμή και, η απίστευτη βεβαιότητα ότι ,τα πάντα κάτω από τον ήλιο, είναι γραμμένα από ένα μόνο χέρι. Είναι αυτό το χέρι που ξυπνάει τον έρωτα και δημιουργεί μια δίδυμη ψυχή, για κάθε άνθρωπο στον κόσμο. Χωρίς αυτό τον έρωτα ,τα όνειρα μας, δεν θα είχαν κανένα νόημα..Πώς να εμβαθύνω στην έρημο?
Να ακούς την καρδιά σου . Εκείνη τα ξέρει όλα, επειδή προέρχεται από την Ψυχή του κόσμου και
μια μέρα θα ξαναγυρίσει εκεί..Οι άνθρωποι φοβούνται ν’ ακολουθήσουν τα όνειρα τους ,τα πιο σημαντικά, επειδή φοβούνται μήπως και δεν είναι άξιοι ή, μήπως δεν τα καταφέρουν να τα πραγματοποιήσουν..Πες την καρδιά σου ότι ο φόβος της μήπως πονέσει είναι χειρότερος από τον ίδιο τον πόνο.
Κι ότι καμία καρδιά δεν πονάει ποτέ, όταν πηγαίνει να’ αναζητήσει τα όνειρα της, επειδή κάθε δευτερόλεπτο της αναζήτησης είναι μια συνάντηση με το θεό και την αιωνιότητα.…
Και κάθε αναζήτηση τελειώνει με μια δύσκολη δοκιμασία του νικητή!
Η πιο σκοτεινή ώρα της νύχτας είναι λίγο πριν ξημερώσει.
Πότε ερωτευτήκαμε, έτσι
… για τελευταία φορά?
Πάουλο Κοέλο
Σαντιάγο… ο Αλχημιστής!

Κάποτε μπορούσα, το φως να κρατώ στα χέρια μου, και με το πάνοπλο χαμόγελό μου τις φωτιές της ψυχής μου να σβύνω....
Κάποτε δοκίμαζα, την κομματιασμένη μου αβεβαιότητα και την ηχώ από τις αόρατες φωνές, σε κύκλους ωρίμανσης επέστρεφα...
Κάποτε κατόρθωνα, να λογομαχώ με τ'ουρανού τα αιτήματα, και στών μάταιων δρόμων τις αλήθειες, πρωτόπλαστα χαμόγελα σκόρπαγα...
Κάποτε που αστόχησε η Άνοιξη, τα χέρια διάπλατα άνοιξα και τον βιαστικό χειμώνα δέσμευσα κρατώντας αιχμηρό το καλοκαίρι μου, σαν μύρισε ευκάλυπτο το χώμα....
Τώρα.. Αστόχησε η άνοιξη, βιάστηκε το καλοκαίρι και ο χειμώνας εντός μου παραμένει οξύς..
Κάποτε νόμιζα, πως θ'αρκούσε απλά... να σβύνω, να επιστρέφω, να σκορπώ....

ΜΟΝΑΞΙΑ......

ειναι κατι στιγμες που ψυχη ειναι τοσο κουρασμενη.....
που ξεφλουδιζεται επωδυνα....
τοσο επωδυνα.....
και κανεις δεν ειναι εκει......
οχι οπως θα ηθελες να ειναι.....
και το μονο που θες...
ειναι μια αγκαλια......
εστω για καποιες στιγμες.....

ΜΗ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ-ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ

ΜΗ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ

ΣΤΙΧΟΙ:ΝΙΚΟΣ ΖΟΥΔΙΑΡΗΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ:ΝΙΚΟΣ ΖΟΥΔΙΑΡΗΣ
ΕΡΜΗΝΕΙΑ:ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ

Αχ!των χειλιών σου τη γραμμή.....
ποιος έχει ζωγραφίσει...
ποιος έχει ζωγραφίσει...
Και των ματιών σου τη σιωπή....
ποιος θα την τραγουδήσει....
ποιος θα την τραγουδήσει....

Μη με κοιτάς,μη με τρυπάς....
μ'αυτά τα μάτια αφέντες....
γιατί η σιωπή καμιά φορά....
λέει βαριές κουβέντες....
γιατί η σιωπή καμιά φορά...
λέει βαριές κουβέντες.....

Απ'των χειλιών σου το γκρεμό.....
κάποιος να με γκρεμίσει...
κάποιος να με γκρεμίσει....
Κι εκεί που κρύβεις τον καημό....
για πάντα να με κλείσει...
για πάντα να με κλείσει....

Μη με κοιτάς,μη με τρυπάς....
μ'αυτά τα μάτια αφέντες....
γιατί η σιωπή καμιά φορά....
λέει βαριές κουβέντες....
γιατί η σιωπή καμιά φορά...
λέει βαριές κουβέντες...


Μη με κοιτάς,μη με τρυπάς....
μ'αυτά τα μάτια αφέντες....
γιατί η σιωπή καμιά φορά....
λέει βαριές κουβέντες....
γιατί η σιωπή καμιά φορά...
λέει βαριές κουβέντες...

Η ΣΙΩΠΗ....

Ξεφυλλίζοντας την σιωπή..Μέσα στον θόρυβο των συναισθημάτων..Μπορείς να νιώσεις πόσο φίλη σου μπορεί να γίνει..Αφού παραμερίζει για σένα τον θόρυβο που πονάει την ψυχή σου..Την βουή μιας φωνής που κάνει βόλτες στα σοκάκια της μνήμης σου..τον ήχο από τα λόγια που χαράχτηκαν στην καρδιά σου..και σε λυγίζουν..Αφήνει έξω απ' την πόρτα σου τα γιατί..Αφού κανείς δεν νοιάζεται τόσο..Ώστε να σου δώσει μια λυτρωτική απάντηση..Ποιος σου είπε πως δεν αξίζεις να σ' αγαπούν.; Ποιος σου είπε πως είσαι μόνη σου.; Η σιωπή σ' αγκαλιάζει τρυφερά..Και είναι μαζί σου.; παρέα σου..Σε κάθε δάκρυ..Σε κάθε σκέψη..Στο κάθε σου βήμα..Και σου ψιθυρίζει..σιγανά..«κι εκεί ψηλά ..μαζί σου θα 'μαι..Είμαι η σιωπή..στο θόρυβο της απουσίας του..»

ΑΚΑΛΥΠΤΕΣ ΑΓΑΠΕΣ....

Αν τα βράδια μου γυρίζω..Μοναχή και ψυθιρίζω..Πόσα λάθη έχω κάνει..Κι ένα σ'αγαπώ δεν φτάνει..Αν τις νύχτες δεν κοιμάμαι..Δεν είναι γιατί φοβάμαι..Είναι που ανάγκη σ'έχω..Που μακριά σου δεν αντέχω..Μα εσύ δεν νοιάζεσαι..Δεν με χρειάζεσαι..Οι ακάλυπτες αγάπες..Στη ζωή σου γίναν χάρτες..Εδώ δεν έρχεσαι γιατί φοβάσαι..Όσο κι αν χάνεσαι δικός μου θα'σαι..Και στην καρδιά σου σαν μια φωτιά..Θα καίω πάντα σαν πυρκαγιά..Κι αν βραδιάζει κι απ'τις νύχτες..Ζητιανεύω την μορφή σου..Κι αν στου ήλιου τις ακτίνες..Εγώ πλέκω το φιλί σου..Κι αν θέλησα να μας χαρίσω..Ένα δώρο της αγάπης..Το'κανα για να σου δείξω..Όσα δεν θέλησες να μάθεις..Μα εσύ δεν νοιάζεσαι..Δεν με χρειάζεσαι..Οι ακάλυπτες αγάπες..Στη ζωή σου γίναν χάρτες..Εδώ δεν έρχεσαι γιατί φοβάσαι..Όσο κι αν χάνεσαι δικός μου θα'σαι..Και στην καρδιά σου σαν μια φωτιά..Θα καίω πάντα σαν πυρκαγιά..

ΘΕΛΩ...

Θέλω..
Δεν θέλω να μου πεις πως με αγάπησες..θέλω να μου πεις γιατί μ'έκανες να σ'αγαπήσω..
Δεν θέλω να μου πεις ότι με σκέφτεσαι..θέλω να μου πεις όσα μου κρύβειςγια να μην με πονέσουν..
Δεν θέλω να μου πεις ότι πληγώθηκες..θέλω να μου πεις γιατί συνεχίζεις να πονάς
τον εαυτό σου και δεν αφήνεις μια χαραμάδα ευτυχίας στην ζωή μας..
Δεν θέλω να με κοιτάς..θέλω να με βλέπεις..
Δεν θέλω μεγάλα λόγια..την αλήθεια στις πράξεις σου θέλω να δω..Δεν θέλω τα δάκρυα σου..την δύναμη που κρύβεις πίσω απ'αυτά θέλω να δείξεις..
Δεν θέλω να σε βλέπω ν'αμύνεσαι στον πόνο..θέλω να διεκδικείς ότι αγαπάς..με όποιο κόστος..θέλω να είσαι ευτυχισμένος..μαζί μου ή χωρίς..
Δεν θέλω εσένα για μένα..θέλω εσένα για μας..κι αν δεν το θέλεις εσύ..
Τότε θέλω εσένα για σένα..για να σε δω να χαμογελάς..ψυχή μου..
Γιατί κανένα θέλω μου δεν έχει αξία αν δεν βλέπω αυτό το χαμόγελο..

ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΝΥΧΤΕΣ....

Είναι κάποιες νύχτες που δεν ξημερώνουν γιατί..είναι κάποια όνειρα που στοιχειώνουν τα βράδια σου..αυτά που επέλεξες..ν' αφήσεις μισά θάβοντας Τα θέλω σου με αλήθειες μισές που ούτε κι αυτές τόλμησες να ξεστομίσεις..Ξορκίζεις την αγάπη σου με την λογική και τα πρέπει και ούτε σε ένα όνειρο Δεν τ' αφήνεις να ζήσουν..κι εκείνα γίνονται εφιάλτης και ξαναγυρνούν πίσω σε σένα να σου θυμίσουν ότι προσπαθείς να ξεχάσεις..μα εσύ επιμένεις να κρύβεις τον πόνο σου
πίσω από μια μάσκα που σου μοιάζει μα που δεν είσαι εσύ και επιμένεις να αφήνεις τα πρέπει να καταδυναστεύουν την ζωή σου και με σέρνεις κι εμένα στην άβυσσο που διάλεξες και μετά..περιμένεις ένα χαμόγελο λύτρωσης που δεν θα έρθει ποτέ μα.. η λύτρωση και τα χαμόγελα είναι για τους δυνατούς ψυχή μου κι εσύ δεν είσαι..Το φως της ημέρας δεν μπορεί να διαλύσει τα σκοτάδια..όσο μένεις βολεμένος στο μισοσκόταδο προδίδοντας τον εαυτό σου..Ο χρόνος περνάει..κι εγώ.. σε κουβαλάω ακόμα μέσα μου κι ας με παγώνει η μοναξιά σου..και τα δάκρυα που δεν άφησες να κυλήσουν..Υπάρχει ακόμα χρόνος για όνειρα..μην αφήσεις να νυχτώσει ξανά.. καρδιά μου..

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΕ ΑΦΗΣΕΣ....

Xτες το βράδυ πάλι έκανες βόλτες στα όνειρα μου..με δυο κουβέντες
σου μου ψυθίρισες λόγια που με πονάνε...''ΕΓΏ ΑΣΤΕΡΑΚΙ ΜΟΥ ΝΑ ΣΕ
ΠΛΗΓΩΣΩ;''
Όχι δεν με πλήγωσες...με σκότωσες αργά και μεθοδικά..δεν φταις
...εσύ..όχι..ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ..ΕΓΩ σου έδωσα το μαχαίρι..ΕΓΩ σου έδειξα που
πονάω..εσύ απλά εκεί χτύπησες..ΚΙ ΕΓΩ..συνεχίζω να ανασαίνω
κλέβοντας ματιές που δεν μου ανήκουν..κοιτωντας χαμόγελα που δεν μου
χαρίστηκαν..κι ας με άδειασες..Αν με χρειαστείς ξέρεις που θα με βρεις..άφησα την ψυχή μου ένα
ξημέρωμα του βουνού στην αγκαλιά σου..ξέχασα τη σκέψη μου σε δυο λόγια
σου..Εκεί θα είμαι πάντα ψυχή μου..εκεί που με άφησες..

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ.....

Μου λείπει τόσο η ελευθερία..η ελευθερία της ψυχής..Που χάθηκε ανάμεσα στα σύννεφα..Αναζητώντας την αγάπη...Μου λείπει..η ξενοιασιά μιας ηλικίας.που πήραν μαζί τους..Τα χρόνια που έφυγα..Σαν τρένα σε ένα σταθμό που αναχωρούν..Δίχως προορισμό..Μου λείπει το χαμόγελο..εκείνο το χαμόγελο της καρδιάς..Χωρίς υποκρισίες και... ψέματα..Εκείνο το χαμόγελο που ξεχάσαμε..Στην άκρη της πορείας μας..Μου λείπει η αγκαλιά..Εκείνη που έκανε τα λόγια να περιττεύουν..Μου λείπει εκείνη η χαμένη ελπίδα..Που έκανε τα όνειρα να μοιάζουν..Τόσο κοντινά.;τόσο αληθινά..Μου λείπουν τα φτερά..Εκείνα που με έκαναν να πετώ..Σε καθάριους ουρανούς..και θυμάμαι τον κόσμο..έτσι όπως δεν θα τον δω ποτέ ξανά..αγνό..όμορφο και αληθινό..

ΣΤΙΓΜΕΣ...

Είναι φορές που μιλάς και δεν ακούγεσαι...Δεν είναι γιατί δεν έχει δύναμη η φωνή σου..Ούτε γιατί είναι αδύναμα τα θέλω σου...Είναι γιατί...Κανείς δεν νοιάζεται..Για όσα λες και όσα θέλεις...Και είναι πιο εύκολο να μην σε ακούν..Από το να σου πουν τα ψέματα που ζητάς...Και τότε εσύ τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις..;Να μαζέψεις όσα ...σκόρπισες...Να σκορπίσεις όσα ένιωσες...Να κρατήσεις ένα χαμόγελο..Από εκείνα που σου χάρισε..Να αφήσεις στα χέρια του..Την δανεική ελπίδα..Και απλά να φύγει..Να εξαφανιστείς...Αν μπορείς...

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ - ΝΕΡΑΙΔΑ

Εγώ πατώ στον ουρανό
βαδίζω στον ωκεανό
Πάνω στο κύμα περπατώ
εσένα σαν κοιτώ
Είσαι νεράιδα της αυγής
η πι' όμρφη όλης της γης
Μ'ένα χαμόγελο μπορείς
τα θαύματα να πείς
Εγώ φουντωνώ στο χιονιά
βγάζω φωτιές στη παγωνιά
Άνοιξη έχει η καρδιά
εσένα σα κοιτά
Είσαι νεράιδα της αυγής
η πι' όμορφη όλης της γης
Μ'ένα χαμόγελο μπορείς
τα θαύματα να πείς

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ - ΝΕΡΑΙΔΑ

Εγώ πατώ στον ουρανό
βαδίζω στον ωκεανό
Πάνω στο κύμα περπατώ
εσένα σαν κοιτώ
Είσαι νεράιδα της αυγής
η πι' όμρφη όλης της γης
Μ'ένα χαμόγελο μπορείς
τα θαύματα να πείς
Εγώ φουντωνώ στο χιονιά
βγάζω φωτιές στη παγωνιά
Άνοιξη έχει η καρδιά
εσένα σα κοιτά
Είσαι νεράιδα της αυγής
η πι' όμορφη όλης της γης
Μ'ένα χαμόγελο μπορείς
τα θαύματα να πείς

Βούρκωσαν τα μάτια μου...

πεθύμησα εκείνες τις σιωπηλές ματιές..
πεθύμησα ν'ακούσω τους κτύπους της καρδιάς σου..
πεθύμησα την αγκαλιά και τα φιλιά σου..
ως την επόμενη φορά.. θα μου λείπεις..

Περιμένω την επόμενη φορά που κοντά σου θα' μαι
που θα ακούσω τη φωνή σου να ηχεί στην καρδιά και στο μυαλό μου..

Η αγκαλιά σου ο προορισμός μου..
τα μάτια σου ο κόσμος μου όλος...
μελωδία σιωπής σεντόνι στα όνειρά μου..
Μ' αγκαλιάζεις και χάνομαι..

Κι όταν κοιμάσαι.. πόσο αλήθεια λατρεύω να σε χαζεύω..
Η σκέψη μου κουρνιάζει στη ζεστασιά του κορμιού σου..
ακουμπάει στην άκρη του ζεστού κρεββατιού σου..

Και έγινε η μορφη σου.. προσκέφαλο της νυχτας μου..

ΟΜΟΡΦΑ ΟΝΕΙΡΑ...ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ...

Τις νύχτες...

Έχω τα χέρια μου ζεστά για τις νύχτες σου..
μάτια δακρυσμένα για τα στεγνά σου βράδια..
κι έχεις τα μάτια τα πανσέληνα..
για τα πιο όμορφα όνειρά μου...

ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ.....

ονειρεύομαι
να περπατάς στο πλάι μου
να με κοιτάς στα μάτια
και να διασχίζουμε μαζί
χιλιάδες μονοπάτια…

Carlos Santana- Samba Pa Ti

Η μουσική είναι ο χορός δυο εραστών

η μελωδία είναι η γυναίκα

ο ρυθμός είναι ο άνδρας

το που θα κάνουν έρωτα δεν παίζει κανένα ρόλο…

«Carlos Santana»

Λαβωμενο Ξωτικο active member

ΖΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΛΩΔΙΑ

Καμιά φορά, οι λέξεις είναι τόσο μαγικές,

που σε παρασέρνουν στο όνειρο.......

Κι εγώ έζησα για λίγο και πάλι,

το όνειρο...........ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΕ ΞΕΓΥΜΝΩΝΕΙ...

Δεν υπάρχει γυναίκα που να μην κρύβει μουσική...
Μερικές φορές την κρύβει καλά είναι η αλήθεια...
Αν αγαπηθεί όμως, την φανερώνει πάντα...
Μια Γυναίκα κρύβει πάντα μέσα της μουσική...
Μια μαγεία! Έρωτας…..
Μια γυναίκα είναι πάντα όμορφη όταν αγαπιέται πολύ!!
Σε μερικές περιπτώσεις η μουσική της ακούγεται έτσι κι αλλιώς.Ακόμη και όταν δεν αγαπά, ακόμη και όταν δεν αγαπιέται.Μόνο και μόνο γιατί έχει την ανάγκη να δώσει κάτι στον κόσμο ή γιατί νιώθει ευτυχισμένη για χίλιους δυο λόγους.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τότε η γυναίκα λάμπει...
Σαν να γεμίζει ο ουρανός με εκατομμύρια άστρα που ξεχύνονται από το πουθενά, όπως ακριβώς και οι νότες από τα δάχτυλα του δημιουργού.
Και τότε όποιος έχει την καρδιά του ανοιχτή μπορεί να νιώσει τη γαλήνη της ή την ορμή της...Και τότε ίσως και να έρθει ο έρωτας πιθανόν και η αγάπη...Την μουσική όμως που κρύβει μέσα της την απελευθερώνει όταν αγαπήσει με πάθος!

Elefteria Arvanitaki - To Parapono

ΔΕΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ.....

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ
(Μουσική - Δημήτρης Παπαδημητρίου)

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
Άλλα είν' εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν τα κυνηγά
Πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ - ΤΑ ΡΩ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ (1972)

Οι άγγελοι τραγουδάνε. Και οι ερωτευμένοι επίσης.
Πίσω από κάθε ανάταση, από κάθε μεράκι, μια κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει τα λόγια
και να τα ταξιδέψει από χείλη σε χείλη.
Δεν είναι λίγο αυτό.
Είναι η χαρά να δίνεις χαρά στους άλλους, είναι αυτό που μας βαστάει στη ζωή.
Γι΄ αυτό, κοντά στα ποιήματά μου, δοκίμασα να γράψω και μερικά τραγούδια,
χωρίς να τα υποτιμώ καθόλου.
Έτσι ή αλλιώς, μιλά κανείς για τα ίδια πράγματα που αγαπά, και από κει και πέρα
το λόγο έχουν αυτοί που θα τ' ακούσουν. Λένε πως το είδος έχει ορισμένους κανόνες.
Δεν τους ξέρω και, πάντως, δεν ενδιαφέρθηκα ή δεν μπόρεσα να τους ακολουθήσω.
Δουλεύει ο καθένας όπως νοιώθει.
Και η θάλασσα είναι απέραντη, τα πουλιά μυριάδες, οι ψυχές όσες και οι συνδυασμοί που μπορούν να γεννήσουν οι ήχοι και τα λόγια, όταν ο έρωτας και το όνειρο συμβασιλεύουν.

Στίχοι: Θοδωρής Μπεμπέκης
Μουσική: Γιώργος Καζαντζής
Άλμπουμ: Πνοή του ανέμου
Scenes: BBC's Deep Blue by David Attenborough

Σ' ακολουθώ, σαν φως αχνό
μέσα στην καταιγίδα, ζω στο βυθό
μα σ' έχω για πυξίδα

Πριν να χαθώ μες στο κενό
σαν αστραπή σε είδα, γλυκιά ηχώ
να σπας την αλυσίδα

Μα το κορμί είν' αφορμή σε μια πορεία
και η σοφία το τέρμα της
Τρίζουν αρμοί σαν οδυρμοί και απλώνει η νύχτα
σεντόνια δίχτυα, το δέρμα της

Σαν να γυρνώ σ' ότι αγαπώ
όμως αυτό δε φτάνει, σε προσπερνώ
μα σ' έχω για λιμάνι

Κρατώ κρυφό ό,τι μισώ
σ' ένα πυκνό σκοτάδι, πανί λευκό
κρατάω για σημάδι

ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ - ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΔΙΧΤΥΑ

Download:

FLVMP43GP

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ....ΑΥΤΟ . ΜΑΝΩΛΗΣ ΦΑΜΕΛΟΣ

Download:

FLVMP43GP

Στίχοι: Μανώλης Φάμελος
Μουσική: Μανώλης Φάμελος
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Φάμελος

Πια το τρένο απο δω δεν περνά
μα στο ρολόι ανάποδα ο δείχτης γυρίζει
και τα φώτα των φρένων ανάβουν εκεί
βαθιά μες τη νύχτα μια σειρήνα σφυρίζει

Δευτερόλεπτα πριν, χρόνια μετά
Ξαφνικά είμαστε μόνοι σε μια άγνωστη ερημιά
μια φωτεινή επιγραφή
εδώ χάθηκε κάποτε του μύθου η κλωστή...

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
Ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Έτσι είναι γραφτό η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Μα κάτι ζωντανούς μας κρατά
κι είναι μόνο ένα βήμα,ένα βήμα πιο πέρα
που ο αέρας της πόλης αλλάζει ξανά
τα χιόνια λιώνουν γιορτάζει η μέρα

Τα μαλλιά σου όπως λύνεις μωρό μου μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
δεν είν' το τέλος και η καταστροφή
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
Ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Μα άσε ένα φως ανοιχτό η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Τα μαλλιά σου όπως λύνεις μωρό μου μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
ένα αόρατο χέρι μας οδηγεί
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει