Και εκεί που αναρωτιέσαι αν τα έχεις κάνει όλα σωστά βλέπεις μια στοίβα από λάθη, και άλλη μια στοίβα από πόνο, και εκεί που δεν ξέρεις που να στραφείς και καταρακώνεις τον ίδιο σου τον εαυτό για να μην δουν οι άλλοι ότι πονάς, και είσαι σίγουρος πια πως δεν έχεις κάτι να δώσεις πάντα εκεί θα βρίσκεις λίγο απόθεμα δύναμης. Το απόθεμα αυτό δεν το κρατάς μέσα σου αλλά το «δίνεις» στην σχέση και συνεχίζεις. Μα μέχρι πότε; Αναρωτήθηκες καθόλου; Είναι δυνατόν να αντέξει κάτι που δεν είναι γραφτό; Και αν είναι γιατί έχει τόσα εμπόδια; Και αν δεν είναι γραφτό γιατί υπάρχει ακόμη; Και όλα αυτά είναι τόσο μπερδεμένα μέσα σου που κάνουν την επιλογή ακόμη δυσκολότερη. Σε κάνουν να αμφισβητείς τις επιλογές σου, τα θέλω σου, την ψυχή σου την ίδια γιατί δεν ξέρεις τι στην ουσία επιθυμείς, γιατί έχει μπλεχτεί η επιθυμία με τον φόβο και η ανασφάλεια με την αγάπη. Και το κουβάρι αυτό δύσκολα λύνεται. Εγώ, μια φορά το έλυσα. Ήταν τόσο επίπονο Θεέ μου, που νόμιζα πως η καρδιά μου είχε σταματήσει να χτυπά, νόμιζα πως δεν θα ξαναντέξει να πληγωθεί. Τότε έτσι ήταν , έτσι τα έβλεπα και έτσι τα ένιωθα, ήμουν τόσο εύθραυστη που και ένα ποτήρι μπροστά μου φάνταζε ανθεκτικό. Έτσι τα βλέπεις όλα στην αρχή, με τον χρόνο όμως ηρεμούν τα πράγματα και το μόνο που μένει είναι μια πληγή, ανοιχτή βέβαια αλλά απλά μια πληγή. Μια πληγή που ίσως να μην κλείσει ποτέ. Μπορεί να μην την αφήνεις εσύ να κλείσει , μπορεί να μην πρέπει να κλείσει , μπορεί να μην την αφήνουν οι άλλοι να κλείσει, αλλά τις περισσότερες φορές δεν κλείνει, και αν πιθανολογικά κλείσει θα αφήσει το σημάδι της. Το σημάδι που θα δείχνει τι πέρασες , τι άντεξες και πόσο ώριμη-ος βγήκες από όλο αυτό. Μην φοβάσαι , και να πονέσεις για καλό σου είναι αυτό να θυμάσαι μόνο και να προχωράς. Καμιά φορά το κάρμα σου χτυπάει την πόρτα τις πιο δύσκολες ώρες, εκείνες που δεν μπορείς να σηκωθείς να ανοίξεις. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να προσπεράσει, θα σε «διαρρήξει» και θα μπει από το παράθυρο για να σου δώσει ότι αξίζεις....