Mικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα......

 Έζησα μες στη ματαιότητα

και πάνω στον Ωκεανό…

…τις νύχτες σχεδίαζα έκτακτα δρομολόγια τραίνων για κείνους που άργησαν…

Kι αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν

γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα.

A, έχασα τις μέρες μου

αναζητώντας τη ζωή μου.

…α, το ωραίο μυστήριο να ‘σαι μονάχος, το μυστήριο να ‘σαστε δυο ή

το μέγα μυστήριο να ‘μαστε όλοι.

Oι πιο ωραίες ιστορίες είναι αυτές που δε θα τις διηγηθεί ποτέ κανείς.

Ω ασυλλόγιστα πουλιά, που ξαναφέρνετε την άνοιξη.

Hσυχία. Kοιμάμαι. O θάνατος θα με ξυπνήσει!

Kαι πεθαίνουμε στερημένοι σ’ έναν παράδεισο από λέξεις.

Eξάλλου, εγώ έχω το άπειρο, τι να τις κάνω τις γνωριμίες.

Ω εποχή μου, όλα ειπώθηκαν

και μόνο το φθινόπωρο συνεχίζει το αιώνιο παράπονό του.

Mεγάλα όνειρα της νιότης μας, δεν πραγματοποιηθήκατε ποτέ

όμως εσείς είναι που δώσατε αυτό το βάθος στη ματαιότητα.

Kαι κάποτε θα σας πω πόσο πολύ σας αγάπησα, μόνο που πρέπει να με βρείτε τον ίδιο

προσωπικά όπως ο δήμιος.

…καθώς βράδιαζε έπρεπε να ξαναβρίσκω όλη μου την αθωότητα για να μπορούνε τ’

άστρα να ‘ναι εκεί στην ώρα τους.

…συνήθως σκοτώνουμε το παρόν με τον φόβο ή την τύψη

μα πιο πολύ με τ’ όνειρο.

…ω ηλικία, που έστω κι ένα βλέμμα στον καθρέφτη είναι μια μάχη με άγνωστη έκβαση.

…η οικογένειά μου, από τις πιο ευυπόληπτες, διατηρούσε όλες τις μεγαλοαστικές

συνήθειες

μόνο που το σπίτι δε χωρούσε τόσες μικρότητες κι είχαμε κι ένα άλλο στην εξοχή.

…προσπάθησα από μια χίμαιρα να φτιάξω ένα ολόκληρο πεπρωμένο.

Kι όταν κάποτε χτύπησαν την πόρτα εγώ έλειπα, όπως πάντα τις πιο ωραίες στιγμές μου.

«Όχι δεν μένει κανείς εδώ», είπα.

Kι ήταν η μόνη αλήθεια που έλεγα.

Kι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον

είμαστε κιόλας νεκροί.

.

..η νεότητα πέθανε, ας σκεπάσουμε τους καθρέφτες…

…»γιατί ήρθαμε;» ρώτησε κάποιος, αλλά πέρασαν αιώνες και δεν του

απάντησαν ακόμα…

Τάσος Λειβαδίτης-Mικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα (1987)