Δύο χούφτες λήθη και τριμμένοι καρποί ζωής...
Μερικές σταλαγματιές ευασθησία, όση αντέχει ο καθένας...
Κρεβάτι διπλό κι ας κοιμάσαι μόνος...Είναι βραδιές που και η μοναξιά λογίζεται για άτομο...
Τόσο βαραίνει η σκιά της στο σεντόνι...
Πάρτην αγκαλιά...Σαν την ερωμένη που πόθησες και δεν είχες ποτέ...
Τρεις μεζούρες φιλί και μία αγκαλιά διαρκείας...
Σε λίγο θα γεννηθεί όνειρο γλυκό...
Άστο μέχρι το πρωί να μεγαλώσει και να σου φύγει...
Όπως φεύγουν τα παιδιά που μεγάλωσες με το αίμα σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου