Δεν έχω χρόνο μάτια μου να ψάχνω για ελπίδες, το πιο πολύ το έζησα, τώρα μου μένουν τα μικρά δυο τελευταίες αχτίδες. Δεν έχω χρόνο μάτια μου...δεν έχω χρόνο..

  

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Λεονάρδου

Για να σου κάνω νούμερα και να πουλήσω κέφι,
θέλω βροχή τα κέρματα να πέφτουνε στο ντέφι.
Εκλεισα τα περάσματα κι αμα σε παίρνει πέρνα,
μονο αγάπες μη ζητάς,σε ένα τραγούδι κόλλησα σα γέρικη λατέρνα.

Δεν έχω χρόνο μάτια μου...δεν έχω χρόνο.
Μην ψάχνεις μες τα μάτια μου μια φλόγα να χορεύει,
το πάθος μου το έχασα και κάπου αλητεύει.

Δεν έχω χρόνο μάτια μου να ψάχνω για ελπίδες,
το πιο πολύ το έζησα,
τώρα μου μένουν τα μικρά 
δυο τελευταίες αχτίδες.

Δεν έχω χρόνο μάτια μου...δεν έχω χρόνο.

 

 

Κάθε πρωί ξυπνάς, νιώθοντας την ηρεμία που σου προσφέρει η ψευδαίσθηση πως στη ζωή σου υπάρχουν σταθερές -άνθρωποι, καταστάσεις, επιλογές. Νομίζεις πως κάτω από τα πόδια σου υπάρχει ανά πάσα στιγμή το τεντωμένο δίχτυ ασφαλείας, που επί χρόνια έπλεκες συνειδητά με νήματα από συμβιβασμούς, αθετημένες υποσχέσεις, απογοητεύσεις.
Κάθε βράδυ πέφτεις για ύπνο, γνωρίζοντας εκ νέου, πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο, πως όλα αλλάζουν. Ξενερώνεις, απελπίζεσαι, θυμώνεις, πονάς, κλαις, όμως ξέρεις πως την επόμενη μέρα θα τα κάνεις όλα από την αρχή. Γιατί.. αυτό ξέρεις, κι αυτό μόνο μπορείς. Γλείφεις τις πληγές σου κι ελπίζεις ότι το δίχτυ θα είναι εκεί την επόμενη φορά που θα το χρειαστείς. Τώρα δε θα πρέπει να είναι λίγο πιο ανθεκτικό;
Κι ακόμα κάπου μέσα σου άδικα ελπίζεις, πως την επόμενη φορά όλα θα είναι διαφορετικά, και θα μπορέσεις επιτέλους να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να πεις "εδώ είμαστε".

  
Υπάρχουν τέσσερα πράγματα που δεν μπορούμε να ανακτήσουμε.
η πέτρα.....αφου ριχθεί!
η λέξη.....αφου ειπωθεί!
η ευκαιρία.....αφου χαθεί!
ο χρόνος.....αφου περάσει!