Μπάλωμα στην καρδιά...

Μπάλωμα στο σεντόνι...Μπάλωμα στην καρδιά...
Δύο χούφτες λήθη και τριμμένοι καρποί ζωής...
Μερικές σταλαγματιές ευασθησία, όση αντέχει ο καθένας...
Κρεβάτι διπλό κι ας κοιμάσαι μόνος...Είναι βραδιές που και η μοναξιά λογίζεται για άτομο...
Τόσο βαραίνει η σκιά της στο σεντόνι...
Πάρτην αγκαλιά...Σαν την ερωμένη που πόθησες και δεν είχες ποτέ...
Τρεις μεζούρες φιλί και μία αγκαλιά διαρκείας...
Σε λίγο θα γεννηθεί όνειρο γλυκό...
Άστο μέχρι το πρωί να μεγαλώσει και να σου φύγει...
Όπως φεύγουν τα παιδιά που μεγάλωσες με το αίμα σου... 

Δεν έχω χρόνο μάτια μου να ψάχνω για ελπίδες, το πιο πολύ το έζησα, τώρα μου μένουν τα μικρά δυο τελευταίες αχτίδες. Δεν έχω χρόνο μάτια μου...δεν έχω χρόνο..

  

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Λεονάρδου

Για να σου κάνω νούμερα και να πουλήσω κέφι,
θέλω βροχή τα κέρματα να πέφτουνε στο ντέφι.
Εκλεισα τα περάσματα κι αμα σε παίρνει πέρνα,
μονο αγάπες μη ζητάς,σε ένα τραγούδι κόλλησα σα γέρικη λατέρνα.

Δεν έχω χρόνο μάτια μου...δεν έχω χρόνο.
Μην ψάχνεις μες τα μάτια μου μια φλόγα να χορεύει,
το πάθος μου το έχασα και κάπου αλητεύει.

Δεν έχω χρόνο μάτια μου να ψάχνω για ελπίδες,
το πιο πολύ το έζησα,
τώρα μου μένουν τα μικρά 
δυο τελευταίες αχτίδες.

Δεν έχω χρόνο μάτια μου...δεν έχω χρόνο.

 

 

Κάθε πρωί ξυπνάς, νιώθοντας την ηρεμία που σου προσφέρει η ψευδαίσθηση πως στη ζωή σου υπάρχουν σταθερές -άνθρωποι, καταστάσεις, επιλογές. Νομίζεις πως κάτω από τα πόδια σου υπάρχει ανά πάσα στιγμή το τεντωμένο δίχτυ ασφαλείας, που επί χρόνια έπλεκες συνειδητά με νήματα από συμβιβασμούς, αθετημένες υποσχέσεις, απογοητεύσεις.
Κάθε βράδυ πέφτεις για ύπνο, γνωρίζοντας εκ νέου, πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο, πως όλα αλλάζουν. Ξενερώνεις, απελπίζεσαι, θυμώνεις, πονάς, κλαις, όμως ξέρεις πως την επόμενη μέρα θα τα κάνεις όλα από την αρχή. Γιατί.. αυτό ξέρεις, κι αυτό μόνο μπορείς. Γλείφεις τις πληγές σου κι ελπίζεις ότι το δίχτυ θα είναι εκεί την επόμενη φορά που θα το χρειαστείς. Τώρα δε θα πρέπει να είναι λίγο πιο ανθεκτικό;
Κι ακόμα κάπου μέσα σου άδικα ελπίζεις, πως την επόμενη φορά όλα θα είναι διαφορετικά, και θα μπορέσεις επιτέλους να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να πεις "εδώ είμαστε".

  
Υπάρχουν τέσσερα πράγματα που δεν μπορούμε να ανακτήσουμε.
η πέτρα.....αφου ριχθεί!
η λέξη.....αφου ειπωθεί!
η ευκαιρία.....αφου χαθεί!
ο χρόνος.....αφου περάσει!

"Από τη μοναξιά στη μοναχικότητα"

υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μοναξιά και τη μοναχικότητα. Όταν νιώθεις μοναξιά, σκέφτεσαι τον άλλον, σου λείπει ο άλλος, είσαι εξαρτημένος. Η μοναξιά είναι μια αρνητική κατάσταση. Η μοναξιά είναι η απουσία του άλλου. Η μοναχικότητα είναι η παρουσία του εαυτού. Η μοναχικότητα είναι πολύ θετική, είναι αληθινή ελευθερία. Είναι μια παρουσία που ξεχειλίζει. Είσαι τόσο γεμάτος από παρουσία, που μπορείς να γεμίσεις ολόκληρο το σύμπαν με την παρουσία σου και δεν υπάρχει η ανάγκη του άλλου.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Osho "Από τη μοναξιά στη μοναχικότητα"

ANTEXΩ.........

Στίχοι: Μπάμπης Στόκας
Μουσική: Μπάμπης Στόκας
Πρώτη εκτέλεση: Μπάμπης Στόκας


Κοίτα εκείνη τη γυναίκα.
Βάλε τις ασημένιες μπότες σου και κάν' την προσευχή σου.
Κι όλες αυτές οι ζήλιες γι' αυτούς που έχουν πιο πολλά,
όλοι αυτοί οι φόβοι που με κάνουν και τρέμω,
έχουν να κάνουν με την αγάπη...
Θα σηκωθώ το πρωί να δω την Ανατολή
κι ο Ήλιος, ο Ήλιος δε θα ξαναδύσει.
Οι χιλιάδες ερωμένες μου, θα ριζώσουν βαθιά μέσα μου
και δε θα μου λείψουν ξανά ποτέ.
Ποτέ...
Αλλά, αλλά αν με κάνεις να κλάψω,
αν με κάνεις να σπάσω,
αν με κάνεις να δω τη φαντασίωση της αγάπης,
τότε, τότε ίσως να ήρθε η ώρα τώρα
να μαζέψω τα σπασμένα μου κομμάτια για πάντα
και να γυρίσω επιτέλους σπίτι...
Μου φαίνονται όλα αυτά τόσο δύσκολα.
Γύρνα απλά μια σελίδα πίσω.
Τότε θα δεις τον πόνο μες στις σκιές μου.
Ποιος δε πληγώθηκε απ' την αγάπη;
Είναι σα να βάζεις το βασίλειό σου πάνω στην άμμο.
Αλλά, αλλά αν με κάνεις να κλάψω,
αν με κάνεις να σπάσω,
αν με κάνεις να δω τη φαντασίωση της αγάπης,
τότε, τότε ίσως ήρθε η ώρα
να μαζέψω τα σπασμένα μου κομμάτια για πάντα
και να γυρίσω επιτέλους σπίτι...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
Σταγόνες υγρασίας στο ταβάνι...
Η φλόγα μέσα μου τρεκλίζει, πάει να σβήσει...
Σαν ταξιδιώτης μακρινός, ξενιτεμένος
μέσα στην ίδια του τη σκέψη στοιχειωμένος.
Σαν οπτασίες τριγυρίζουνε τα βράδυα
κι απ' το κορμί μου κλέβουνε τα χάδια,
του βίου τ' αφανέρωτα σημάδια,
σαν ταξιδιάρικα πουλιά μ' ακολουθάνε.
άλλη μια φορά δεν έχω...
Δεν έχω...
άλλη μια φορά αντέχω...
Αντέχω...
άλλη μια φορά δεν έχω...
Δεν έχω...
άλλη μια φορά αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
άλλη μια φορά αντέχω.

Η στιγμή που λέγεται τώρα....

Πόσο εκπληκτική θα πρέπει να είναι η αγάπη αυτής της καρδιάς για ειρήνη!
Πόσο εκπληκτική θα πρέπει να είναι η λαχτάρα αυτής της καρδιάς για εκπλήρωση, 
που ακόμα και στο μέσον ενός πολέμου,εξακολουθεί να αναζητά αυτό που έχει αναγνωρίσει.
Το πάθος, η επιθυμία, πρέπει να είναι τόσο μεγάλα, που ακόμα και μέσα στο κενό,
αναζητά την εκπλήρωση.
Αποδέξου αυτή τη στιγμή που λέγεται τώρα, αυτή τη ζωή που χορεύει μπροστά σου....Αγκάλιασέ την!

Ένας κόκκος άμμου στη θάλασσα.....

Την επόμενη φορά που θα πας στη θάλασσα
πιάσε λίγη άμμο...Έπειτα πέταξέ την, έτσι ώστε να μείνει μόνο ένας κόκκος άμμου στην παλάμη σου.
Αυτός ο κόκκος διαφέρει από κάθε άλλο κόκκο.
Είναι μοναδικός...Μοναδικός!...Αυτό είσαι εσύ....Είσαι μοναδικός...Ιδιαίτερα μοναδικός.
Σ' ολόκληρο το σύμπαν...Δεν έχει υπάρξει κανένας σαν κι σένα  πάνω στη γη ποτέ πριν και δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά....

Ποια είναι η δική σου έκφραση της ύπαρξής σου;

Μπορείς να χαμογελάσεις έτσι όπως δεν έχεις χαμογελάσει ποτέ πριν;  Όχι για κάποιον άλλον, αλλά για σένα.

Επιθυμείς ειρήνη για την ύπαρξή σου; 
Ότι κι αν νομίζεις ότι είσαι...Όποιος κι αν νομίζεις ότι είσαι.

Τα μικροσκοπικά μόρια από τα οποία είσαι φτιαγμένος, δεν σου ανήκουν...Έχεις δεχτεί ένα δώρο.
Συνειδητοποίησε ότι είσαι ζωντανός!
Συνειδητοποίησε ότι υπάρχεις! 
Έχει γίνει πραγματικότητα το πιο απίστευτο όνειρο!
Έχει γίνει πραγματικότητα η πιο απίστευτη ευχή, 
που θα μπορούσε κανείς να ευχηθεί!
Να ξυπνάς κάθε πρωί με θαυμασμό και με γεμάτη καρδιά.
Πίσω από το προσωπείο αυτού του κόσμου 
κρύβεται η πιο απλή ευχή:  Να είσαι ευτυχισμένος.
Κι όταν αυτή εκπληρώνεται, αυτό είναι όλο".

Δεν ξέρω από που έρχεσαι, δε μοιάζεις με κανένα Μα πάντοτε περίμενα, με πίστη πως θα 'ρθεις

Στίχοι: Ανδριάνα Μπάμπαλη
Μουσική: Χρυσόστομος Μουράτογλου
Πρώτη εκτέλεση: Ανδριάνα Μπάμπαλη

Δεν ξέρω από που έρχεσαι,
δε μοιάζεις με κανένα
Μα πάντοτε περίμενα, με πίστη πως θα 'ρθεις
Μια θάλασσα περπάτησες, για μένα και για σένα
Τα κύματα ησύχασες, μαζί μου να ενωθείς

Δεν είσαι από 'δω, είσαι απ' άγνωστα μέρη
σ' έχει στείλει ένα αστέρι να με νιώθεις
και να μ' αγαπάς
μια προσευχή, μια ευχή σ' ένα αστέρι
που κανένας δε ξέρει, σ' έχει φέρει
για να μ' αγαπάς.

Τίποτα δε φοβάμαι πία, σφιχτά κλείνω τα μάτια
σ' αφήνω να με οδηγείς σ' άγνωστα μονοπάτια
Εσύ 'σαι μόνο που μπορείς
Να μπαίνεις στη σιωπή μου
Ν' ακούς την κάθε σκέψη μου
πριν να στην πει η φωνή μου

"...πως μπήκαν όλοι στη σειρά για χιλιάδες πρέπει..." το αστείο είναι οτι εκει μέσα στη σειρά γεννιούνται τα πιο δυνατά συναισθήματα...

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Ερμηνεία: Χάρης Κατσιμίχας

Από το άλμπουμ "Οπωσδήποτε παράθυρο" 

Καθώς η ώρα προχωρά καμιά φορά κάτι βλέπει
πως ψάχνουν όλοι τη χαρά μα περνά απ' την τσέπη
Και τότε λέει στον ουρανό εδώ στη γη κάποιος κλέβει
τους δίνω χρόνο αληθινό κι όμως δεν περισσεύει

Πες μου τώρα σε πόση ώρα σε πόσα χρόνια σχολάς
να σου δώσω κάτι ένα τρίτο μάτι πού και πού να με κοιτάς
Πες μου τώρα σε ποια άλλη χώρα θα ήθελες να περπατάς
θες Ευρώπη, Ασία, ανθρωποθυσία είναι η κάρτα που χτυπάς

Καθώς η ώρα προχωρά καμιά φορά κάτι βλέπει
πως μπήκαν όλοι στη σειρά για χιλιάδες πρέπει
και τότε λέει στον ουρανό εδώ στη γη κάτι έχουν
τους δίνω χρόνο αληθινό κι όμως να! δεν αντέχουν

Πες μου τώρα σε πόση ώρα σε πόσα χρόνια σχολάς
να σου δώσω κάτι ένα τρίτο μάτι πού και πού να με κοιτάς
Πες μου τώρα σε ποια άλλη χώρα θα ήθελες να περπατάς
θες Ευρώπη, Ασία, ανθρωποθυσία είναι η κάρτα που χτυπάς

Ο δίσκος "Οπωσδήποτε παράθυρο" που κυκλοφόρησε το 2002 αποτελεί τη μουσική συνάντηση τριών δημιουργών: του Νίκου Αντύπα, του Γιάννη Σπάθα και της Λίνας Νικολακοπούλου . Δέκα τραγούδια, ερμηνευμένα από την Ελένη Βιτάλη, την Τάνια Τσανακλίδου, τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Μανώλη Λιδάκη, τον Πάνο Κατσιμίχα, το Χάρη Κατσιμίχα και την Μελίνα Ασλανίδου

Σ' αγαπώ κι ότι έχεις αγαπήσει θα το αγαπώ.....

Τραγούδι: Δημήτρης Ζαχαριουδάκης, Μαρία Κώτη
Μουσική - Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Από το άλμπουμ "Ο Γητευτής και το Δρακοδόντι" που κυκλοφόρησε το 2005.

Όμορφη μικρή
μα ζωή πικρή
σε πολλών κρεβάτια
ήταν δηλαδή
γελαστό παιδί
με θλιμμένα μάτια.

Τη βραδιά που σμίξαν
ουρανοί ανοίξαν
κι άστρα πέφτανε βροχή
κι έφευγε η ψυχή
με τα χελιδόνια
που μισεύουν χρόνια
τέτοια εποχή.

Σ' αγαπώ
κι ότι έχεις αγαπήσει
θα το αγαπώ.

Νέος στο χωριό
πήρε το φευγιό
κι έφτασε στην πόλη
βλέμμα κοφτερό
δρόμο πονηρό
πήρε, λέγαν όλοι.

Κι ένα μεσημέρι
τού 'στησαν καρτέρι
στου θεού την ερημιά
και φωνή καμιά
όταν απ' το χέρι
πήγε το μαχαίρι
ίσια στην καρδιά.

Σ' αγαπώ
κι ότι έχεις αγαπήσει
θα το αγαπώ.

Μάτια μου μελιά
σύννεφα πουλιά
κι όνειρα περνούνε
μάτια μου μην κλαις
μέσα σου να λες
οι αγάπες ζούνε.

Μέσ' απ' την πληγή μου
ουρανέ και γη μου
κρύφιες κι άδηλες πνοές
μακρινές θεές
ρίξανε στη λίμνη
στη βαθιά μου μνήμη
αλλονών ζωές.

Σ' αγαπώ
κι ότι έχεις αγαπήσει
θα το αγαπώ.

Τελειωνουν και φετος οι γιορτες με τα καλαντα των Φωτων, και τα καλικαντζαρακια να ξανακρυβονται στα κρυσφυγετα τους, εως του χρονου, ενα εθιμο που χανεται σιγα σιγα. Να χουμε την υγεια μας και του χρονου να δηλωσουμε ολοι παροντες, κεφατοι, χαρουμενοι, αισιοδοξοι !!!