Ψυχή αποκτάς με το δόσιμο, φίλε μου... Γι’ αυτό καλό δρόμο, κι από εδώ μην ξαναπεράσεις... Δώσαμε...

Έχεις αναρωτηθεί ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που έρχονται κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας; Οι περισσότεροι λέμε ότι κάποιοι έρχονται ως δώρο, για να μας προσφέρουν κάτι όμορφο και κάποιοι άλλοι έρχονται ως ένα πολύτιμο μάθημα. Μια εμπειρία ζωής, που πάντα θα θυμόμαστε, και θα μας κάνει να λαμβάνουμε πιο ώριμες αποφάσεις.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι, που έρχονται στη ζωή μας με μοναδικό σκοπό να φύγουν. Δεν έχουν βλέψεις εγκατάστασης σ’ αυτήν, ούτε προσφοράς συναισθηματικής. Για την ακρίβεια αυτοί οι άνθρωποι για μένα δεν έχουν συναισθήματα. Είναι απλώς καιροσκόποι.

Δεν είναι σωστό να χαρακτηρίζουμε ανθρώπους από μεμονωμένες συμπεριφορές. Το ποιόν του καθενός, όμως, φαίνεται την ώρα της λήψης αποφάσεων. Οι δειλοί κι οι ανασφαλείς ποτέ δεν αναλαμβάνουν το ρίσκο ν’ αλλάξουν τη ζωή τους άρδην. Να κάνουν μια γενική ανακατάταξη σ’ όλα για χάρη κάποιου άλλου. Ο φόβος της δέσμευσης, ακόμη κι ο φόβος της δικής τους προσφοράς τους αγχώνει και γι’ αυτό προτιμούν να πληγώσουν, παρά ν’ αναλάβουν την ευθύνη μιας σχέσης.

Κι εδώ θα με ρωτήσετε: «Αφού ξέρουν ότι δε θα μείνουν, για ποιο λόγο μπαίνουν στη ζωή ενός ανθρώπου και την αναστατώνουν;». Και για να σας είμαι ειλικρινής, θα σας απαντήσω με το χέρι στην καρδιά. Γιατί απλώς έτσι τους βολεύει. Ναι, είναι σκληρό και εγωιστικό. Άκρως εγωιστικό, αλλά κανείς ανασφαλής δε θα σκεφτεί εμάς πρώτα, αλλά μόνο τον εαυτό του. Θέλει να περάσει καλά και μπορεί να μας το θέσει κι εξ αρχής ότι δεν είναι το κατάλληλο άτομο για σχέση ή ότι δεν μπορεί τις δεσμεύσεις και θα την «κάνει» σύντομα.

Μ’ αυτόν τον τρόπο κι εκείνος είναι καλυμμένος ότι ήταν ξεκάθαρος και ρίχνει όλη την ευθύνη σε μας. Κι εμείς που έχουμε αρχίσει μετά απ’ το επίμονο φλερτ του να αισθανόμαστε, τι κάνουμε; Βάζουμε τη λογική μπροστά και δεν μπαίνουμε καν στη διαδικασία να το ζήσουμε ή το ζούμε όσο πάει με τη βεβαιότητα ότι θα μας αφήσει κάποια στιγμή;

Τις περισσότερες φορές ακολουθούμε την καρδιά μας, γιατί σκεφτόμαστε ότι ναι μεν είναι έτσι, όπως μας περιέγραψε, αλλά ίσως με εμάς να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Ίσως καταφέρουμε να τον αλλάξουμε, ίσως μας ερωτευθεί και τελικά δε φύγει. Εθελοτυφλούμε, παραμυθιαζόμαστε και το σημαντικότερο, αφήνουμε την ψυχή μας στα χέρια ενός στυγνού εκτελεστή.

Αυτός ο άνθρωπος δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Είναι ένας καιροσκόπος, πίσω απ’ το πέπλο του συλλέκτη στιγμών, που περνάει καλά με ό,τι του κάτσει, γιατί απεχθάνεται τη μοναξιά και είναι τόσο κυνικός που σου λέει και τις διαθέσεις του γιατί είναι ευθυνόφοβος να επωμιστεί το βάρος της συνείδησής του.

Είναι συνειδησιακό βάρος να πληγώνεις έναν άνθρωπο που έχει συναισθήματα για εσένα. Είναι μεγάλη κοροϊδία να μπαίνεις στη διαδικασία να πουλάς έpωτα και μεταξωτές κορδέλες σε κάποιον, όταν δεν έχεις το θάρρος να πάρεις το ρίσκο να μείνεις στη ζωή του. Είναι άνανδρο να έρχεσαι στη ζωή κάποιου με σκοπό να φύγεις. Μην έρθεις καθόλου.

Κανείς δε χρειάζεται στη ζωή του ανθρώπους περαστικούς. Κανείς δε χρειάζεται ανθρώπους, που απ’ την αρχή ξέρουν πως δεν έχουν τη διάθεση να μείνουν στη ζωή μας και μας χρησιμοποιούν με ωμότητα και κυνισμό για να περάσουν απλώς καλά, καλύπτοντας δικά τους κενά. Δεν είμαστε ηλίθιοι, ερωτευμένοι είμαστε και πιστεύουμε ότι ναι, μπορεί και για μας αυτό το παραμύθι να έχει αίσιο τέλος.

Μας αρέσουν τα παραμύθια. Ξέρετε τι μας αρέσει περισσότερο όμως; Να βρεθεί ένας άνθρωπος, που να έρθει στη ζωή μας και να γουστάρει να μείνει. Να κάνει την έκπληξη, βρε παιδί μου, κι εκεί που είχαμε συνηθίσει κομπάρσους κι ευκαιριακούς τύπους, να ‘ρθει ένας που ν’ αξίζει.

Δεν αξίζει να στενοχωριόμαστε για ανθρώπους που έρχονται στη ζωή μας με μοναδικό σκοπό να φύγουν. Ας μη ρίχνουμε την ευθύνη σε εμάς προσπαθώντας να βρούμε πού φταίξαμε. Απλώς χάσαμε χρόνο ευελπιστώντας πως ένας άνθρωπος που δεν έχει μάθει στη ζωή του να δίνει, θα αποφασίσει τελικά να μείνει και να δώσει ψυχή. Όταν προσπαθείς συνέχεια να γεμίζεις το μέσα σου από άλλους, πάντα άδειος θα είσαι.

Ψυχή αποκτάς με το δόσιμο, φίλε μου. Γι’ αυτό καλό δρόμο, κι από εδώ μην ξαναπεράσεις. Δώσαμε!

 Αναστασία Νάννου