Δεν θέλω να ξημερώσει...

Η νύχτα με κάνει να ονειρεύομαι και τα όνειρα...

μου χαρίζουν αυτό που η πραγματικότητα μου αρνείται...

Λίγες στιγμές μαζί σου...

Nα μ' αγαπάς πώς το' θελα....

Πόσο διαφορετικά ακούς ένα τραγούδι όταν έχεις ζήσει στο πετσί σου τους στίχους του.. το κλάμα διαδέχεται τη συγκίνηση και ο κόμπος στο στομάχι δίνει τη θέση του στον πόνο της καρδιάς σα να σε τσιμπούν δεκάδες μέλισσες μαζί. Πάντα θα έχεις μια θέση στην καρδιά μου κι ας μου αρνήθηκες το όνειρο...

Τραγούδι που δεν βαριέσαι όσες φορές και να το ακούσεις!!! Σε ταξιδεύει όπου εσύ θέλεις να πας....

Nα μ' αγαπάς πώς το' θελα....

"Όταν πιστεύουμε σε κάτι ανύπαρκτο με πάθος, τελικά το δημιουργούμε. Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά". (Ν. Καζαντζάκης)

Λυπάσαι για 'μενα που δεν αγαπήθηκα όσο μού αξίζει....

Λυπήσου για 'κεινον που χάνει μια μάχη και δεν συνεχίζει....και παύει να ελπίζει.....

Η ελπίδα καλέ μου χωράει σε μια τσέπη χαρτί που διπλώνει.....

Η λέξη είναι μία, ησυχία......

Με δυο τραγούδια προσπαθώ όλους εσάς να πείσω... Μα ένα σας βλέμμα αρκεί για να πισωπατήσω.... Είπες, είπες λέξη δεν είπες....

Γιατί όσα με πονούν βαθιά δεν έχουν σημασία..... Όταν στα χείλη φτάνουνε χάνουνε την ουσία.....Η λέξη είναι μία, ησυχία, ησυχία......

Πάν' οι μήνες, πάν' τα χρόνια και γεράσαμε, δίχως όνειρα τη νιότη πως περάσαμε;  

Δε με νοιάζει στο σκοτίδι πως εμπήκαμε όσο πως το φως τση μέρας δε χαρήκαμε.....  

Ας είναι, σαματις περαστικοί διαβάτες είμαστε. Να ναι καλά και τα παρελθόντα και τα μελλούμενα...

Σελίδες του βιβλίου της ζωής μας είναι Του καθενός.....

Και εκεί που αναρωτιέσαι αν τα έχεις κάνει όλα σωστά βλέπεις μια στοίβα από λάθη, και άλλη μια στοίβα από πόνο, και εκεί που δεν ξέρεις που να στραφείς και καταρακώνεις τον ίδιο σου τον εαυτό για να μην δουν οι άλλοι ότι πονάς, και είσαι σίγουρος πια πως δεν έχεις κάτι να δώσεις πάντα εκεί θα βρίσκεις λίγο απόθεμα δύναμης. Το απόθεμα αυτό δεν το κρατάς μέσα σου αλλά το «δίνεις» στην σχέση και συνεχίζεις. Μα μέχρι πότε; Αναρωτήθηκες καθόλου; Είναι δυνατόν να αντέξει κάτι που δεν είναι γραφτό; Και αν είναι γιατί έχει τόσα εμπόδια; Και αν δεν είναι γραφτό γιατί υπάρχει ακόμη; Και όλα αυτά είναι τόσο μπερδεμένα μέσα σου που κάνουν την επιλογή ακόμη δυσκολότερη. Σε κάνουν να αμφισβητείς τις επιλογές σου, τα θέλω σου, την ψυχή σου την ίδια γιατί δεν ξέρεις τι στην ουσία επιθυμείς, γιατί έχει μπλεχτεί η επιθυμία με τον φόβο και η ανασφάλεια με την αγάπη. Και το κουβάρι αυτό δύσκολα λύνεται. Εγώ, μια φορά το έλυσα. Ήταν τόσο επίπονο Θεέ μου, που νόμιζα πως η καρδιά μου είχε σταματήσει να χτυπά, νόμιζα πως δεν θα ξαναντέξει να πληγωθεί. Τότε έτσι ήταν , έτσι τα έβλεπα και έτσι τα ένιωθα, ήμουν τόσο εύθραυστη που και ένα ποτήρι μπροστά μου φάνταζε ανθεκτικό. Έτσι τα βλέπεις όλα στην αρχή, με τον χρόνο όμως ηρεμούν τα πράγματα και το μόνο που μένει είναι μια πληγή, ανοιχτή βέβαια αλλά απλά μια πληγή. Μια πληγή που ίσως να μην κλείσει ποτέ. Μπορεί να μην την αφήνεις εσύ να κλείσει , μπορεί να μην πρέπει να κλείσει , μπορεί να μην την αφήνουν οι άλλοι να κλείσει, αλλά τις περισσότερες φορές δεν κλείνει, και αν πιθανολογικά κλείσει θα αφήσει το σημάδι της. Το σημάδι που θα δείχνει τι πέρασες , τι άντεξες και πόσο ώριμη-ος βγήκες από όλο αυτό. Μην φοβάσαι , και να πονέσεις για καλό σου είναι αυτό να θυμάσαι μόνο και να προχωράς. Καμιά φορά το κάρμα σου χτυπάει την πόρτα τις πιο δύσκολες ώρες, εκείνες που δεν μπορείς να σηκωθείς να ανοίξεις. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να προσπεράσει, θα σε «διαρρήξει» και θα μπει από το παράθυρο για να σου δώσει ότι αξίζεις....

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί...

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί

Σα να κρατούν στους ώμους τους ολάκερο το σύμπαν…

Κοιτάζουν πάντα χαμηλά, τον ήλιο δεν τον βλέπουν

Πώς να τον δούνε μάτια μου;

Πώς να τον δεις τον ήλιο αν δε σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά ...

Γι'αυτό δεν είναι εύκολο να δεις το πρόσωπό τους...

Κανέναν δεν κοιτάζουνε

Κι αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν, αόρατοι πως νιώθουν

Γι'αυτό κι εκείνοι δεν κοιτούν

Βλέπεις, θαρρούνε μάτια μου πως κι οι άλλοι δεν τους βλέπουν

Όμως ποτέ τους δε μιλούν…

 

Μα αν καταφέρεις και τους δεις και τους κοιτάξεις πιο καλά

Τότε θα δεις τι κουβαλούν βαθιά μεσ'την ψυχή τους...

Θλίψη που καθρεφτίζεται στα σκυφτά μάτια τους

Πίκρα, που ζωγραφίζει το βουβό βλέμμα τους

Σιωπή, που σφίγγει τα στεγνά χείλη τους

Μοναξιά, που ασχημαίνει το πρόσωπό τους

Μην απορήσεις μάτια μου

Η μοναξιά ασχημαίνει τους ανθρώπους...

Μη φοβηθείς και φύγεις!

Το δύσκολο ήταν να τους δεις

Πλησίασέ τους… μίλα τους

Μα να'σαι υπομονετικός

Μην αισθανθούν τη λύπη σου

Κρύψε την ενοχή σου που δεν τους είδες πιο νωρίς

Πώς να το κάνεις μάτια μου αν δεν κοιτάζεις χαμηλά;

Πρέπει να νιώσεις μοναξιά για να κοιτάξεις σαν κι αυτούς

Να αισθανθείς πως είσαι εσύ… ή ίσως κάποιος που αγαπάς...

Μα αν γίνει έτσι μείνε ...

Νιώσε τον πόνο τους, τη μοναξιά, μόνο μη νιώσεις οίκτο

Είναι περήφανοι πολύ,κι αν νιώσουνε τον οίκτο σου

Πιότερο θα λυγίσουν...

Λένε πως όσοι είναι σκυφτοί

μέσα τους θέλουνε να μπουν, στη μήτρα που τους γέννησε

Εκεί που νιώθαν ασφαλείς...

Στον κόσμο εκείνο το μικρό που διπλωμένος μόνο αντέχεις

Μα αντέχεις την αγάπη του κι αυτή είναι μεγάλη

Γι'αυτό ποτέ δεν την ξεχνάς…

Πώς να το κάνεις άλλωστε;

Δεν ξεχνιέται η αγάπη μάτια μου, μόνο πονάει αν δεν την έχεις

Γι'αυτό θέλουν να ξαναμπούν στον κόσμο εκείνο το μικρό

Είναι μεγάλος τούτος 'δω...κακός και άδικος, ψυχρός,

Χωρίς στάλα αγάπη

Πώς να τ'αντέξει όλα αυτά ένα σκυφτό κεφάλι;

Μην απορήσεις αν σουν πουν πως η ζωή τους είναι εντάξει

Τι περιμένεις να σου πουν; πως έχουν μάθει να'ναι μόνοι;

Δε μαθαίνεται μάτια μου αυτό, μα συνηθίζεται πικρά

Λένε πως είσαι δυνατός αν έχεις μάθει ν'αγαπάς

Μα γίνεσαι πιο δυνατός αν έχεις μάθει την αγάπη να αντέχεις

Κι αυτό μαθαίνεται ευτυχώς!

Γι' αυτό μην ψάχνεις τι να πεις καθώς θα τους κοιτάζεις

Χάιδεψε απλά τα μάτια τους με γέλιο απ' την καρδιά σου

Βλέπεις, η θλίψη δεν κοιτά τα μάτια που γελάνε

Μίλα τους μόνο απ' την καρδιά και χαμογέλασέ τους

Μην πεις μια λέξη... τίποτα

Μονάχα ακούμπησέ τους

Μην εκπλαγείς σαν τεντωθούν...

Πρόσεξε, μην τρομάξεις!

Πήρες από το βάρος τους κι ισιώνει το κορμί τους

Μην εκπλαγείς όταν σε δουν

Θα σε κοιτάξουν μ' έκπληξη, μα θα χαμογελάσουν…

Δειλά...πριν το κεφάλι τους σηκώσουνε ψηλά

Στον ουρανό…

Ίσως τα μάτια κλείσουνε...

Γιατί θα τους θαμπώσει, το φως του ήλιου που θα δουν

Γιατί θα θυμηθούνε, το φως που είχαν στην καρδιά

Κι ίσως και να δακρύσουν

Μα θα 'ναι δάκρυα από χαρά

Και τότε, θα μιλήσουν ....

"Μια βόλτα στα σύννεφα"  Στέβη Σαμέλη

Μερικοί άνθρωποι δεν αλλάζουν χαρακτήρα...απλά σκεπάζουν τον πραγματικό τους εαυτό κάτω από το “ψυχρό” χαμόγελο και την “ψεύτικη” καλοσύνη...

Μη φοβάσαι τους ανθρώπους που δε διστάζουν να σου πουν την αλήθεια όσο κι αν πονάει...

Να φοβάσαι αυτούς που μένουν σιωπηλοί από φόβο μην αλλάξεις γνώμη γι αυτούς ...ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΣΕ ΠΡΟΔΩΣΟΥΝ ΠΡΩΤΟΙ...

Υπάρχουν άνθρωποι που επέλεξαν τη μοναξιά γιατί δεν τους αρέσει να ψωνίζουν από τα ''φτηνά καλάθια''....

Ψυχές.......

Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη γη

για να πληρώσουν κάποιων άλλων αμαρτίες

λέγονται άγγελοι και είναι αληθινοί

κι είναι κρυμμένοι σε αφώτιστες γωνίες

Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη γη

σε κάποιους άλλους να χαρίσουν τα φτερά τους

κάποτε μένουνε μονάχοι και γυμνοί

με άδεια χέρια και κουρέλια την καρδιά τους

Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη γη

κι ώσπου να λήξει στη ζωή η βάρδιά τους

κυκλοφορούν παραμιλώντας στη βροχή

μα δεν τους βλέπεις ούτε ακούς τα βήματά τους

Είναι ψυχές που συναντήσαν το Θεό

τη μέρα που έκανε κι εκείνος το ρεπό του

κι έτσι εκπέσανε για πάντα στον καημό

μοιραίοι κι όμορφοι σαν θάλασσες του νότου

Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου

Μουσική: Νότης Μαυρουδής

Πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Ασλανίδου