Τόσοι άνθρωποι στη ζωή μας, όμως όλοι περνούν, γιατί οι
άνθρωποι αυτό κάνουμε...
Μόνοι σταθερά στην εξίσωση ο εαυτός μας...
Δουλεύει ακούραστα και πάντα υπογείως, πίσω απ’ τις κάμερες,
κάτω απ’ το πετσί μας, στον πυρήνα της ύπαρξής μας, εκεί που τον φυλάμε...
Να τον προσέχεις τον εαυτό σου...
Να του φοράς ζακέτα τα βράδια μη σου κρυώσει...
Να μην τον εξαναγκάζεις σε καταστάσεις που τον
καταπιέζουν... Να μην του επιβάλεις ανθρώπους που δεν του πρέπουν...
Να μην του πνίγεις τα όνειρα σε λίμνες και σε θάλασσες...
Να μην τον κρατάς πίσω εκεί που έχει όλη τη δυναμική να πάει
μπροστά...
Μα πάνω απ’ όλα να τον αγαπάς...
Είναι πλάσμα ιδιόμορφο...
Κόβεται για σένα, να τα κάνει όλα κι όπως θες...
Να μη σ’ απογοητεύσει, να φτάσει τις προσδοκίες σου...
Κι ω, τι προσδοκίες έχεις!
Υπεράνθρωπες κι απάνθρωπες τις περισσότερες φορές...
Αλλά τον έχεις ακούσει να παραπονιέται;
Το μόνο που ζητά είναι αγάπη για καύσιμο...
Αν του αρνηθείς, τον σκοτώνεις και μένεις ένα περίβλημα
χωρίς εαυτό μέσα...
Όσο τηρείς αυτά τα απλά και βασικά, αισθάνεσαι
ευχαριστημένος...
Περνάς καλά με τον εαυτό σου κι αυτό βγαίνει προς τα έξω...
Η ζωή τσουλάει...
Όσο τρώγεσαι, η μόνιμη εσωτερική σύγκρουση που βιώνεις
χαλάει τα πάντα στην καθημερινότητά σου... απ’ τα πιο μεγάλα μέχρι τα πιο
μικρά... αδυνατείς να συγκεντρωθείς στους στόχους σου...
ενώ σου φταίει μέχρι κι ο μπροστινός στην ουρά επειδή
αναπνέει...
Μόνοι μας πάμε κι ερχόμαστε στη ζωή...
Ή κι όχι, αν επιλέξεις την ανάγνωση ότι είσαι εσύ κι ο
εαυτός σου σε κάθε περίπτωση...
Γι’ αυτό σου λέω, μην τον αμελείς...
Βούτα τα κλειδιά του αυτοκινήτου... κατέβασε τα παράθυρα να
μπει το καλοκαίρι ανάμεσα στα μαλλιά σου... βάλε μουσικούλα της αρεσκείας
σου... και τράβα μια βόλτα...
Κάνε μια στάση στο μεταξύ...
Κάπου να έχεις θέα, μια θάλασσα, μια Θεσσαλονίκη με φωτάκια,
έναν κάμπο με κατσίκια, ό,τι σου βρίσκεται και φάε ένα παγωτό... Όχι, μη
μετρήσεις τις θερμίδες αυτή τη φορά...
Άκου με κι ο εαυτός σου θα σ’ ευγνωμονεί...
