Έχω τρελαθεί…….

 Υπάρχουν αγκαλιάσματα ηδονικά κ αξέχαστα... Όμως υπάρχουν άλλα που σπάνια ζει κάποιος και πρέπει να τα ξεχάσει μετά.... Σε παίρνουν με κλειστά μάτια στην κατηφόρα της δίνης που σε τραβάει προς τα σπλάχνα σου... Πρέπει να τα ξεχάσεις αυτά τα αγκαλιάσματα, για να μπορέσεις να σεβαστείς πάλι τη ψυχή σου... Για να μπορέσεις να ξαναπείς πως είσαι ένας άνθρωπος κανονικός και λογικός.... Πρέπει να τα ξεχάσεις, για να μπορέσεις να συνεχίσεις να ζεις δίχως τους.... 

( Μάρω Βαμβουνάκη ~ "Το γελοίο και το δέος").

Δεν ονειρεύομαι πια…

Δεν καπνίζω πια…

Δεν έχω καν παρελθόν πια…

Είμαι άσχημη χωρίς εσένα, είμαι βρώμικη…

Σαν ορφανή σε θάλαμο ορφανοτροφείο…

Δεν έχω πια επιθυμία για ζωή….

Η ζωή μου παύει όταν φεύγεις…

Δεν έχω πια ζωή, ακόμη και το κρεβάτι μου γίνεται αποβάθρα αναχώρησης…

 Όταν φεύγεις εσύ…

Έχω τρελαθεί……. Έχω τρελαθεί τελείως…….

Όπως όταν η μάνα μου έβγαινε τα βράδια

Και μ’ άφηνε μόνη με την απελπισία μου

Έχω τρελαθεί……. Έχω τρελαθεί τελείως…….

 Έρχεσαι, και εγώ δεν ξέρω πότε!

Φεύγεις, και εγώ δεν ξέρω για πού!

Και σε λίγο θα’ναι δυο χρόνια.... Που αδιαφορείς……

Σαν σε βράχο

Σαν σε αμάρτημα

έχω αγκιστρωθεί πάνω σου

Έχω κουραστεί, έχω εξαντληθεί

να κάνω την ευτυχισμένη όταν είναι εδώ αυτοί.....

Πίνω κάθε νύχτα

Και όλα τα ουίσκι έχουν την ίδια γεύση….

Και όλα τα πλοία φέρουν τη σημαία σου….

Δεν ξέρω πια πού να πάω..... Βρίσκεσαι παντού....

Έχω τρελαθεί……. Έχω τρελαθεί τελείως…….

Χύνω το αίμα μου πάνω στο κορμί σου

Και είμαι σαν ένα νεκρό πουλί…. Ενώ εσύ κοιμάσαι……….

Έχω τρελαθεί……. Έχω τρελαθεί τελείως…….

Μου’ χεις στερήσει όλα μου τα τραγούδια

Έχεις εξαντλήσει κάθε μου λέξη…..

 Και όμως, νομίζω ότι είχα ταλέντο

μπροστά στο κορμί σου......

Αυτή η αγάπη θα με σκοτώσει αν συνεχιστεί…

Θα πεθάνω μόνη

Παρέα με τον εαυτό μου….

Πλάϊ στο ραδιόφωνό μου…

Σαν ένα χαζό παιδί….

Ακούγοντας την ίδια μου τη φωνή

Πού θα τραγουδά….

Έχω Τρελαθεί............. Έχω τρελαθεί τελείως…….

Όπως όταν η μάνα μου έβγαινε τα βράδια

Και μ’ άφηνε μόνη με την απελπισία μου

Έχω τρελαθεί……. Αυτό είναι…έχω τρελαθεί…….

Μου ‘χεις στερήσει όλα μου τα τραγούδια

Έχεις εξαντλήσει κάθε μου λέξη…..

Και η καρδιά μου έχει τρελαθεί τελείως

Κυκλωμένη από οδοφράγματα..

Μ’ ακούς???

Έχω Τρελαθεί.............

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω...

Gabriel García Márquez

Γεννήθηκα........

Γεννήθηκα στο βλέφαρο του κεραυνού,

σβήνω κυλώντας στα νερά.

Ανέβηκα στην κορυφή της συννεφιάς

σαλτάροντας με τις τριχιές

του λιβανιού,

πήρα το δρόμο της σποράς.

Κοιμήθηκα στο προσκεφάλι

του σπαθιού,

είχα τον ύπνο του λαγού.

Αγνάντευα την πυρκαγιά

της θεμωνιάς

αμίλητος την ώρα της συγκομιδής,

πήρα ταγάρι ζητιανιάς.

Αντάμωσα τον χάρο της ξερολιθιάς,

το άλογο στ' αλώνι να ψυχομαχεί,

πήρα ταγάρι ζητιανιάς.  

Στίχοι: Κ.Χ Μύρης

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Κι εντέλει τι είναι ανθρώπινο;

Το θεϊκό στον άνθρωπο

είναι τα άγρια πάθη

που τη ζωή του κυβερνούν

απ`της ψυχής τα βάθη,

Μιλώ για κείνο το θεριό

που κρύβεται εντός μας

και περιμένει σιωπηλό

φίλος μαζί κι εχθρός μας.

Το τραγικό στον άνθρωπο

είναι η γοητεία.

Να παρασύρεται οικτρά

απ`την αμφιβολία

την ώρα που στο είναι του

ξυπνάνε τ`άγρια πάθη

και τον τραβούν με το στανιό

στα πιο μεγάλα λάθη.

Κι εντέλει τι είναι ανθρώπινο;

Τι ίσιο και τι λάθος;

Και τι θα πει ρηχότητα;

Και τι μεγάλο βάθος;

Στίχοι: Κώστας Ντόλκος

Μουσική: Ευριπίδης Μπέκος & Θωμάς Μπέκος

Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Ζερβουδάκης

Αν όλα τα βλέπαμε μέσα από τα μάτια ενός παιδιού .. αν όλα τα αγγίζαμε με την τρυφερότητα ενός μωρού... Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ!!!

 

" Ένα κορίτσι πέφτει σ'ένα πηγάδι. Ένα αγόρι περνά από εκεί, το βλέπει, πηδάει μες στο πηγάδι και σώζει το κορίτσι. Αυτό τον ευχαριστεί και τον ρωτά: Γιατί το έκανες αυτό; Το αγόρι λέει: Γιατί η ζωή μου δε θα'χε  καμιά αξία αν σ' έβλεπα  να πεθαίνεις.

Γιατί δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα σε σένα και μένα. Γιατί κάθε φορά που πεθαίνει ένας από μας, πεθαίνουμε όλοι από λίγο…

Μην είμαστε αδιάφοροι λοιπόν με τους γύρω μας...λίγη αγάπη...ένα χαμόγελο ..μια ζεστή αγκαλιά χαρίζει ζωή και τότε και εμείς γεμίζουμε ζωή μέσα μας...

Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα.......

Ποίηση : Oδυσσέας Ελύτης ~ Μουσική: Eυανθία Ρεμπούτσικα απο το Album Το αστέρι κι η ευχή

Πέντε χελιδόνια-πέντε λόγια...

που έχουν εσένα προορισμό.

Ξέρεις τη κόμη που έγραψε τον άνεμο;

Τις ματιές που παραλληλίσανε το χρόνο;

Τη σιωπή που ένιωσε τον εαυτό της;

Φως και πάλι Φως η ψυχή που μάχεται

κι η αλήθεια η φούχτα του νερού

καθαρού πριν από τη δίψα

στο άπειρο

Να χαράζεσαι στη ζωή τόσο προσεκτικά...

που να μη ματώνει ποτέ η ευλάβεια

κείνο που εν είδει ρόδον

δώρο που δεν έκανα

Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός

αν κρίνεις απ'τα σύννεφα.

Θε μου τι μπλε ξοδεύεις

για να μη σε βλέπουμε.!

Ιδιώτευε μες στο Ανερυθρίαστο

Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ

Μα ωστόσο λάμπει.

Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα

οπουδήποτε. Μόνο που είναι πιο δύσκολο..

Η κάθε γλώσσα να μιλεί την

καλοσύνη της ημέρας

Ημέρα που χτυπάει στις φλέβες

ο παλμός της γης

Ο ουρανός μου είναι βαθύς και ανάλλαχτος

Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα

Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα

Φεύγω με μια ματιά

Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται

Όμορφος

Από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς

Όπως και να το κάνει ένα κομμάτι

πάντοτε στον άνθρωπο θα υπάρχει.

Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί

τι άσμα περιέχει ο θόρυβος

προτού μεταφραστεί σε κατάλευκο ατίθασο άτι.

Ω δύσβατη ,δύσβατη ζωή

Από ποιό σοκάκι γίνεται

κανείς να σε περάσει...

Σε χώρα μακρίνη και αρυτίδωτη

τώρα πορεύομαι

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ Το τίμημα.

Το μαγισσάκι - Νένα Βενετσάνου

Από τους χρόνους τους παλιούς τό 'χω βαθύ μεράκι

να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι.

Τ' άπιαστο σαν αερικό στην εμορφιά του Μάη

που αν κάνεις να τον μυριστείς αλίμονό σου εκάεις.

Έβγα έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκι

ντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα.

Τι ζουμπούλια και τι κρίνα τι και τούτα τι κι εκείνα

ντο και ρε και φα και μι φούχτα μου και δύναμη.

Ποιος θα μου δώκει δύναμη κι ένα μακρύ καμάκι

να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι.

Που 'ναι σπηλιά του ο ουρανός,άγγελος η μαμά του

κι αφρός το φουστανάκι του στην άκρια του κυμάτου.

Χτύπα χτύπα το ραβδάκι γίνε το νερό στ' αυλάκι

φα και ρε και μι και ντο μες στο μπλε το ξάγναντο.

Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώρια

έξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό.

Ανοίξτε πύλες κι εκκλησιές ν' ανάψω ένα κεράκι

να κάνει θαύμα στα κρυφά για με το μαγισσάκι.

Που να κοιμάμαι ξυπνητός να τρέχω ξαπλωμένος

και να με λεν χωρίς καρδιά μα να 'μαι ερωτευμένος.

Έβγα έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκι

ντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα.

Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώρια

έξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό. 

Ποίηση Οδυσσέα Ελύτη ("Tα ρω του έρωτα" -1972)

Μουσική: Νένα Βενετσάνου

Άλμπουμ: "Νέα Γη" (1996)

Ο Οδυσσέας Ελύτης (1911- 1996), φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλλη , ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του '30. Διακρίθηκε το 1960 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 1979 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας,

Τα τοπία του Ελύτη, έγραψε ο Μήτσος Παπανικολάου, έχουν όλη τη διαφανή και την καινούρια ομορφιά των τοπίων που καθάρισαν οι βροχές και οι άνεμοι, κι ακόμη των πρώτων τοπίων της δημιουργίας. Η φύση του είναι νέα και τόσο γοητευτική, σα να την αντικρίζουν για πρώτη φορά τα μάτια του παιδιού ή του κοιμισμένου. Κι εκεί μέσα ο ποιητής, παιδί κι αυτός, πλανιέται μες τις πιο απόκρυφες σκέψεις του, απαλλαγμένος εντελώς από τα δεσμά της λογικής..."