Οι άγγελοι τραγουδάνε...
Και οι ερωτευμένοι επίσης...
Πίσω από κάθε ανάταση,από κάθε μεράκι,μια κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει τα λόγια και να τα ταξιδέψει από χείλη σε χείληΕίναι η χαρά να δίνεις χαρά στους άλλους,είναι αυτό που μας βαστάει στη ζωή...
Και η θάλασσα είναι απέραντη,τα πουλιά μυριάδες,οι ψυχές όσες και οι συνδυασμοί που μπορούν να γεννήσουν οι ήχοι και τα λόγια,όταν ο έρωτας και το όνειρο συμβασιλεύουν...
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ-ΤΑ ΡΩ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ(1972)
«Όποιος δεν έπαιξε ποτέ του με χαρταετό, δεν κοίταξε όσο χρειάζεται
ψηλά. Όποιος δεν ένιωσε την αντίσταση του μεγάλου σπάγκου, δεν εκατάλαβε τη
δύναμη του αέρα. Κι όποιος δεν εφώναξε με την ευθύνη και την πρωτοβουλία του
παιδιού που βλέπει να κινδυνεύει στο ψηλό μετεώρισμά του ο αετός, δεν ένιωσε τη
χαρά του να τα βγάζεις πέρα μόνος σου με τη Φύση».... Δημήτριος Λουκάτος
Υπάρχουν αγκαλιάσματα ηδονικά κ αξέχαστα... Όμως υπάρχουν άλλα που σπάνια ζει κάποιος και πρέπει να τα ξεχάσει μετά.... Σε παίρνουν με κλειστά μάτια στην κατηφόρα της δίνης που σε τραβάει προς τα σπλάχνα σου... Πρέπει να τα ξεχάσεις αυτά τα αγκαλιάσματα, για να μπορέσεις να σεβαστείς πάλι τη ψυχή σου... Για να μπορέσεις να ξαναπείς πως είσαι ένας άνθρωπος κανονικός και λογικός.... Πρέπει να τα ξεχάσεις, για να μπορέσεις να συνεχίσεις να ζεις δίχως τους....
( Μάρω Βαμβουνάκη ~ "Το γελοίο και το δέος").
Δεν ονειρεύομαι πια…
Δεν καπνίζω πια…
Δεν έχω καν παρελθόν
πια…
Είμαι άσχημη χωρίς
εσένα, είμαι βρώμικη…
Σαν ορφανή σε θάλαμο
ορφανοτροφείο…
Δεν έχω πια επιθυμία
για ζωή….
Η ζωή μου παύει όταν
φεύγεις…
Δεν έχω πια ζωή, ακόμη
και το κρεβάτι μου γίνεται αποβάθρα αναχώρησης…
Όταν φεύγεις εσύ…
Έχω τρελαθεί……. Έχω τρελαθεί τελείως…….
Όπως όταν η μάνα μου
έβγαινε τα βράδια
Και μ’ άφηνε μόνη με
την απελπισία μου
Έχω τρελαθεί……. Έχω τρελαθεί τελείως…….
Έρχεσαι, και εγώ δεν
ξέρω πότε!
Φεύγεις, και εγώ δεν
ξέρω για πού!
Και σε λίγο θα’ναι δυο
χρόνια.... Που αδιαφορείς……
Σαν σε βράχο
Σαν σε αμάρτημα
έχω αγκιστρωθεί πάνω
σου
Έχω κουραστεί, έχω
εξαντληθεί
να κάνω την ευτυχισμένη
όταν είναι εδώ αυτοί.....
Πίνω κάθε
νύχτα
Και όλα τα
ουίσκι έχουν την ίδια γεύση….
Και όλα τα
πλοία φέρουν τη σημαία σου….
Δεν ξέρω πια πού να πάω..... Βρίσκεσαι παντού....
Έχω τρελαθεί……. Έχω τρελαθεί τελείως…….
Χύνω το αίμα μου πάνω
στο κορμί σου
Και είμαι σαν ένα νεκρό
πουλί…. Ενώ εσύ κοιμάσαι……….
Έχω τρελαθεί……. Έχω τρελαθεί τελείως…….
Μου’ χεις στερήσει όλα μου
τα τραγούδια
Έχεις εξαντλήσει κάθε μου
λέξη…..
Και όμως, νομίζω ότι είχα ταλέντο
μπροστά στο κορμί
σου......
Αυτή η αγάπη θα με
σκοτώσει αν συνεχιστεί…
Θα πεθάνω μόνη
Παρέα με τον εαυτό μου….
Πλάϊ στο ραδιόφωνό μου…
Σαν ένα χαζό παιδί….
Ακούγοντας την ίδια μου
τη φωνή
Πού θα τραγουδά….
Έχω
Τρελαθεί............. Έχω τρελαθεί τελείως…….
Όπως όταν η μάνα μου
έβγαινε τα βράδια
Και μ’ άφηνε μόνη με
την απελπισία μου
Έχω τρελαθεί……. Αυτό είναι…έχω τρελαθεί…….
Μου ‘χεις στερήσει όλα
μου τα τραγούδια
Έχεις εξαντλήσει κάθε μου
λέξη…..
Και η καρδιά μου έχει
τρελαθεί τελείως
Κυκλωμένη από
οδοφράγματα..
Μ’ ακούς???
Έχω
Τρελαθεί.............
Υπάρχει πάντα ένα αύριο
και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει,
αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω...
" Ένα κορίτσι πέφτει σ'ένα πηγάδι. Ένα αγόρι περνά από
εκεί, το βλέπει, πηδάει μες στο πηγάδι και σώζει το κορίτσι. Αυτό τον
ευχαριστεί και τον ρωτά: Γιατί το έκανες αυτό; Το αγόρι λέει: Γιατί η ζωή μου
δε θα'χε καμιά αξία αν σ' έβλεπα να πεθαίνεις.
Γιατί δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα σε σένα και μένα.
Γιατί κάθε φορά που πεθαίνει ένας από μας, πεθαίνουμε όλοι από λίγο…
Μην είμαστε αδιάφοροι λοιπόν με τους γύρω μας...λίγη αγάπη...ένα
χαμόγελο ..μια ζεστή αγκαλιά χαρίζει ζωή και τότε και εμείς γεμίζουμε ζωή μέσα
μας...
που αν κάνεις να τον
μυριστείς αλίμονό σου εκάεις.
Έβγα έβγα μαγισσάκι
χτύπα χτύπα το ραβδάκι
ντο και ρε και μι και
φα μες στα ροζ τα σύννεφα.
Τι ζουμπούλια και τι
κρίνα τι και τούτα τι κι εκείνα
ντο και ρε και φα και
μι φούχτα μου και δύναμη.
Ποιος θα μου δώκει
δύναμη κι ένα μακρύ καμάκι
να βγω στις πέρα
θάλασσες να βρω το μαγισσάκι.
Που 'ναι σπηλιά του ο
ουρανός,άγγελος η μαμά του
κι αφρός το φουστανάκι
του στην άκρια του κυμάτου.
Χτύπα χτύπα το ραβδάκι
γίνε το νερό στ' αυλάκι
φα και ρε και μι και ντο
μες στο μπλε το ξάγναντο.
Τα παπιά και τα βαπόρια
παν μαζί και πάνε χώρια
έξι τέσσερα κι οχτώ
γούρι μου και φυλαχτό.
Ανοίξτε πύλες κι
εκκλησιές ν' ανάψω ένα κεράκι
να κάνει θαύμα στα
κρυφά για με το μαγισσάκι.
Που να κοιμάμαι
ξυπνητός να τρέχω ξαπλωμένος
και να με λεν χωρίς
καρδιά μα να 'μαι ερωτευμένος.
Έβγα έβγα μαγισσάκι
χτύπα χτύπα το ραβδάκι
ντο και ρε και μι και
φα μες στα ροζ τα σύννεφα.
Τα παπιά και τα βαπόρια
παν μαζί και πάνε χώρια
έξι τέσσερα κι οχτώ
γούρι μου και φυλαχτό.
Ποίηση Οδυσσέα Ελύτη
("Tα ρω του έρωτα" -1972)
Μουσική: Νένα
Βενετσάνου
Άλμπουμ: "Νέα
Γη" (1996)
Ο Οδυσσέας Ελύτης
(1911- 1996), φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλλη , ήταν ένας από τους
σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του '30.
Διακρίθηκε το 1960 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 1979 με το βραβείο
Νόμπελ Λογοτεχνίας,
Τα τοπία του Ελύτη,
έγραψε ο Μήτσος Παπανικολάου, έχουν όλη τη διαφανή και την καινούρια ομορφιά
των τοπίων που καθάρισαν οι βροχές και οι άνεμοι, κι ακόμη των πρώτων τοπίων
της δημιουργίας. Η φύση του είναι νέα και τόσο γοητευτική, σα να την αντικρίζουν
για πρώτη φορά τα μάτια του παιδιού ή του κοιμισμένου. Κι εκεί μέσα ο ποιητής,
παιδί κι αυτός, πλανιέται μες τις πιο απόκρυφες σκέψεις του, απαλλαγμένος
εντελώς από τα δεσμά της λογικής..."
