Aυτός είναι ο πραγματικά μοναδικός χρόνος που έζησε κάποιος!!!

Πόσο πραγματικά ζει κάποιος;

Κάποτε ένας ερευνητής, σε μια  από τις περιηγήσεις του, βρέθηκε  σε ένα χωριό.

Σε μια στιγμή αισθάνθηκε την ανάγκη να μπει σε ένα σπίτι που του φαινόταν ότι είχε κάτι ελκυστικό, κάτι που τον προσκαλούσε.  Μπαίνοντας μέσα, άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει πάνω στα κάδρα, στις καρέκλες, στην φτωχική κουζίνα, και στις ηλιαχτίδες που έπαιζαν με τις γρίλιες.

Ίσως επειδή είχε βλέμμα ερευνητή στάθηκε σε μια λευκή πέτρα που βρισκόταν ανάμεσα σε άλλες έξω στην αυλή και πρόσεξε την επιγραφή. Αμπντουλ Ταρεγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες , δυο εβδομάδες και 3 μέρες.  Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας πως αυτή η πέτρα δεν ήταν μια απλή πέτρα αλλά μια ταφόπλακα.  Λυπήθηκε για το χαμό ενός τόσο νέου παιδιού. Σταδιακά, συνειδητοποίησε ότι  η πανέμορφη αυλή δεν ήταν αυλή αλλά ένα νεκροταφείο.

Μια μια άρχισε να διαβάζει τις πλάκες και παρατήρησε ότι όλες είχαν ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο της ζωής του νεκρού.  Αυτό όμως που τον τάραξε ήταν ότι ο μεγαλύτερος δεν ξεπερνούσε τα 11 χρόνια.  Νικημένος από μια απίστευτη θλίψη κάθισε κάτω και άρχισε να κλαίει.

Ύστερα από αρκετή ώρα ο φύλακας τον βρήκε να κλαίει με λυγμούς. Τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιο συγγενή κι εκείνος απάντησε:

-" Όχι για κανέναν συγγενή ή φίλο. Τι φοβερό κακό κρύβει αυτός ο τόπος;  Γιατί τόσα πολλά παιδιά είναι νεκρά;"

Ο ηλικιωμένος φύλακας χαμογέλασε και του είπε πως μπορούσε να ηρεμήσει.  Δεν υπήρχε κατάρα ή επιδημία.  Του εξήγησε πως το μυστικό κρυβόταν σε μια συνήθεια που είχαν εκεί. 

- "Βλέπεις,  όταν κάποιος συμπληρώσει τα 15 χρόνια του, οι γονείς του, του δίνουν ένα τετράδιο και εκεί καταγράφει όλες τις καλές στιγμές της ζωής του. Στα δεξιά αυτό που απόλαυσε και στα αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση :  ένα ωραίο γεύμα, ένα δώρο, το πρώτο φιλί, ένα στοργικό βλέμμα, ένα χάδι, ένα χαμόγελο.  Πόση ώρα κράτησε η απόλαυσή του;  Η σκέψη αυτού του γεγονότος;  Λεπτά; Δύο μέρες;  Μια εβδομάδα;  Μήνες;  Όσο κι αν κράτησε  αυτή  η απόλαυση των όμορφων στιγμών,  αυτών των αισθήσεων,  το καταγράφει στο τετράδιο. Τέλος,  όταν κάποιος πεθάνει τότε παίρνουμε αυτό το τετράδιο και προσθέτουμε τους χρόνους γιατί αυτός είναι ο πραγματικά μοναδικός χρόνος που έζησε κάποιος!