Αντρέ Γκόρζ-Γράμμα στη Ντ.

"Ένα μήνα αργότερα σε συνάντησα στο δρόμο...χωρίς να το πολυπιστεύω, σου πρότεινα να πάμε για χορό. Είπες απλώς ναι, why not. Ήταν 23 Οκτωβρίου 1947...Μετά την τρίτη ή την τέταρτη έξοδό μας, επιτέλους σε φίλησα. Δεν βιαζόμασταν"

Στα 1947 κάποιοι άνθρωποι δεν βιάζονταν, κάποιοι άνθρωποι κατάφερναν και έδεναν τις ζωές τους για πάντα. 

Το καταπληκτικό αυτό τελευταίο βιβλίο του Αντρέ Γκόρζ, που γνώρισα από ανάγνωση μέρους του στην εκπομπή "Που πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε πιά" του Μενέλαου Καραμαγγιώλη από την συχνότητα του Τρίτου Προγράμματος, είναι-όπως αναφέρει στο επίμετρο της έκδοσης ο Μιχάλης Μήτσου "μια δημόσια επανόρθωση, μια ερωτική εξομολόγηση και μια προαναγγελία θανάτου. Η αρχή του είναι συγκλονιστική, το τέλος του αφόρητο. Ο συγγραφέας, που αποκάλυψε ότι έγραψε αυτό το βιβλίο κλαίγοντας, προειδοποιεί ότι δεν θα παραστεί στην κηδεία της γυναίκας του...θα φύγει μαζί της...επειδή είναι (ξανά) ερωτευμένος μαζί της και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν".