Πάλι απόψε το φεγγάρι είναι γεμάτο............

Πάλι απόψε το φεγγάρι είναι γεμάτο

μα η αγκαλιά μου είναι άδεια και μου λείπεις...

πάλι θα πιω ένα ποτήρι άσπρο πάτομήπως και και φύγουνε τα σύννεφα της λύπης...

Πανσέληνος και είναι μακριά μου...

πανσέληνος και ακόμα περιμένωθα 'ρθεις τη νύχτα πάλι στα όνειρά μου,και εγώ μες στο σκοτάδι θα πεθαίνω...

Πάλι πανσέληνος φωτίζει αυτή τη πόλημα το μυαλό μου στο σκοτάδι βυθισμένο...

πάλι μ' αγκαλιάζουν της μοναξιάς οι πόνοι...μα εγώ κι απόψε πάλι εσένα περιμένω!!!!!!!

Πρίν κοιμηθείς , μιά λέξη μόνο να μού πείς ...

Μιά ΚαλήΝύχτα , φυλακτό μές στήν καρδιά μου ,όπως τα βλέφαρα θα κλείνεις μήν ξεχαστείς ...

Μιά ΚαλήΝύχτα , να μού στείλεις συντροφιά μου.Λίγο πρίν γύρεις καί αποκοιμηθείς ...

Μιά ΚαλήΝύχτα , σαν χάδι στά ονειρά μου ,καθώς ο ύπνος θα σε παίρνειμήν ξεχαστείς Μιά ΚαλήΝύχτα , γνέψε γιά παρηγοριά μου.

Μιά ΚαλήΝύχτα ...Καί δυό όμορφα φιλιάτήν πιό ζεστή σου , τρυφερή σου αγκαλιά ,

Μιά ΚαλήΝύχτα ...Οταν δέν θα είσαι εκείσαν μαξιλάρι , ν'ακουμπήσει η ψυχή ... !!Σαν θές λιγάκι ακόμη να ξεκουραστείς ...

Μιά ΚαλήΝύχτα , γίνε μές στήν μοναξιά μουΑγάπης νότα , γλυκό νανούρισμα τής στιγμής Μιά ΚαλήΝύχτα , όταν λείπεις να είναι κοντά μου .Οταν σκοτάδι θα έχει απλώσει να μοιραστείς ...

Μιά ΚαλήΝύχτα , φλόγα μές στήν παγωνιά μου ,όποτε νιώσεις από τόν χρόνο πώς κουραστείς ...

Μιά ΚαλήΝύχτα , ράψε να έχω σκεπασμά μου .Μιά ΚαλήΝύχτα ...Σαν Ευχή να με φυλάπνοή να πάρει απ'τήν φωνή σου , να μου μιλά...

Μιά ΚαλήΝύχτα ...Με τήν εικόνα σου , ώς τήν Αυγήσαν οξυγόνο να μού δίνει τήν Ζωή ... 

Στίχοι Μαρίας Νάντη

Όνειρο της μέρας..........

Κάτι μου λεν' όλοι αυτοί, κάτι μου λένε
μα εγώ εσένα μόνο ν' ακούσω μπορώ
Βγάζουν τα μάτια σου φωτιές και με καίνε
κοντά σου λιώνω, μακριά σου θα χαθώ

Όνειρο, όνειρο της μέρας
έλα και πάρε με από 'δω
Σύννεφο να 'μαι εγώ, και να 'σαι εσύ αγέρας
έλα και πάρε με από 'δω

Καίω τα ψέμματα που μ' έχουν δεμένη
κι ανοίγουν όλοι οι δρόμοι για να 'ρθω να σε βρω
Σ' άγνωστες πόρτες η ζωή μου με φέρνει
μα όποια ανοίξω μπροστά μου θα σε δω

Όνειρο, όνειρο της μέρας
έλα και πάρε με από 'δω
Σύννεφο να 'μαι εγώ, και να 'σαι εσύ αγέρας
έλα και πάρε με από 'δω.

Ανδριάνα Μπάμπαλη

Αντρέ Γκόρζ-Γράμμα στη Ντ.

"Ένα μήνα αργότερα σε συνάντησα στο δρόμο...χωρίς να το πολυπιστεύω, σου πρότεινα να πάμε για χορό. Είπες απλώς ναι, why not. Ήταν 23 Οκτωβρίου 1947...Μετά την τρίτη ή την τέταρτη έξοδό μας, επιτέλους σε φίλησα. Δεν βιαζόμασταν"

Στα 1947 κάποιοι άνθρωποι δεν βιάζονταν, κάποιοι άνθρωποι κατάφερναν και έδεναν τις ζωές τους για πάντα. 

Το καταπληκτικό αυτό τελευταίο βιβλίο του Αντρέ Γκόρζ, που γνώρισα από ανάγνωση μέρους του στην εκπομπή "Που πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε πιά" του Μενέλαου Καραμαγγιώλη από την συχνότητα του Τρίτου Προγράμματος, είναι-όπως αναφέρει στο επίμετρο της έκδοσης ο Μιχάλης Μήτσου "μια δημόσια επανόρθωση, μια ερωτική εξομολόγηση και μια προαναγγελία θανάτου. Η αρχή του είναι συγκλονιστική, το τέλος του αφόρητο. Ο συγγραφέας, που αποκάλυψε ότι έγραψε αυτό το βιβλίο κλαίγοντας, προειδοποιεί ότι δεν θα παραστεί στην κηδεία της γυναίκας του...θα φύγει μαζί της...επειδή είναι (ξανά) ερωτευμένος μαζί της και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν".

Για σένα τραγουδώ...