Αν ο κόσμος ήταν ένας πίνακας, θα τον έσπαγα, θα μπέρδευα τα κομμάτια και θα σε άφηνα να τον φτιάξεις εσύ όπως θες, σαν ένα καλοστημένο puzzle για να είναι η τελική εικόνα αρεστή στα μάτια σου.
Αν η ζωή ήταν μια καλοστημένη παγίδα, θα έβαζα παντού προστατευτικά για να μην πέσεις μέσα και σε χάσω.
Αν το Φεγγάρι είχε μαγεία θα του ζητούσα το πιο σπουδαίο μαγικό του για να νιώθεις πάντα δυνατός.
Αν η Αγάπη είχε όρια θα την παρακαλούσα να μου τα δείξει, για να τα ξεπεράσω για σένα.
Αν η Κόλαση ήταν αληθινή, δεν θα με ένοιαζε αρκεί καθώς περνούσα τις πύλες της να μου κρατούσες το χέρι.
Αν είχα ευχές στα χέρια μου θα σου τις έδινα για να φτιάξεις την ζωή σου όπως θες.
Αν η καρδιά μου ήταν γλυκιά, θα την έσπαγα σε κομμάτια ώστε κάθε μέρα να παίρνεις από ένα και να γλυκαίνει η μέρα σου.
Αν η Νύχτα είχε αντοχές θα την εκλιπαρούσα να μην τελειώνει για να μην χρειάζεται να αποχωρίζομαι την αγκαλιά σου.
Αν όλα αυτά τα «αν» ήταν στο χέρι μου να πραγματοποιηθούν, τώρα θα είχαν γίνει «όταν».
