Θέλω να δει πως είμαι ακριβώς. Να δει πως έχω νιώσει
σε διάφορες περιόδους της ζωής μου. Να δεί τη λύπη μου στις πραγματικές της
διαστάσεις. Να καταλάβει τι ένιωθα ή τι νιώθω.
Θέλω να μπορώ
να του λέω μόνο αλήθειες και να κάνει και αυτός το ίδιο.
Θέλω να
είμαστε στο παρόν και να έχει δεχτεί το παρελθόν και να μη φοβάται να μιλήσει
για το μέλλον.
Θέλω να μπορώ
να του μιλάω, όπως μιλάω στους φίλους μου. Να μην πρέπει να διαλέγω με προσοχή
τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσω ώστε να μην υπονοήσουν κάτι διαφορερικό και τον
φρικάρουν.
Θέλω να μπορώ
να του πω μείνε και να ξέρω πως θα το κάνει, χωρίς να ψάχνει να βρεί το γιατί
του το ζητάω.
Θέλω να με
αφήνει να τον καταλάβω χωρίς να πρέπει να τον περνάω από ανάκριση.
Θέλω να ξέρει
τον αντίκτυπο που έχουν τα λόγια του ή οι πράξεις του πάνω μου.
Θέλω δίπλα του
να είμαι ο εαυτός μου. Πότε γκρινιάρα, πότε κακόκεφη, πότε χαρούμενη, πότε
νευριασμένη, πότε με αυτοπεποίθηση και άλλοτε χωρίς. Απλά ο εαυτός μου.
Θέλω να μη
φοβάται να αγαπήσει και να αγαπηθεί...
Κρίμα που
αυτός ο άνθρωπός δεν είσαι εσύ...
