Να φύγεις απ’τη μνήμη μου και την καρδιά μου....

«Βουνό με βουνό δε σμίγει», λένε στο στρατό,

«άνθρωπος με άνθρωπο σμίγει»

όμως πέρασαν τρία χρόνια κι ακόμα να σμίξουμε

και Κύριος οίδε τί θα γίνει τώρα που μπαίνουμε στον τέταρτο.

Εν τω μεταξύ, κάθε μέρα έχω μαλώματα με την καρδιά μου.

«Καρδιά μου», της λέω,»κάνε κι εσύ μια υποχώρηση

υπάρχει τόση ομορφιά σ’αυτό τον κόσμο,

υπάρχουν τόσα σαββατόβραδα για γλέντι,

επιτέλους δε χάθηκαν οι ευκαιρίες για προσήλωση».

«Δεν ξέρεις τί ζητάς», μου αποκρίνεται,

«σε χάλασαν οι τόσες διαψεύσεις,

σ’έκανε εύκολο η απελπισία,

έπαψες να πιστεύεις πια στον έρωτα : σε κλαίω».

Δεν ξέρω τί της έκανες αυτής της καρδιάς

και ξημεροβραδιάζεται με τ’όνομά σου

όμως εγώ είμαι αδύνατος άνθρωπος,

η σάρκα μου πεινάει, θέλει να φάει,

το αίμα μου κρυώνει, θέλει να ζεσταθεί.

Επέτειος – Ντίνος Χριστιανόπουλος

Με Άλλα Μάτια.......

 Όχι, δεν γύρευα να βρω μπελάδες, γύρευα απλώς να έρθει η ζωή,να καθίσει στην καρέκλα που κοιμάμαι να δει τα πράγματα όπως τα βλέπω εγώ,να δει παιδιά στην παραλία να γυρίζουν στην μάνα τους μ’ ένα σπασμένο χαρταετό,να δει το χρώμα που έχουν τα φτερά των αγγέλων να δει πως γίνεται η πέτρα φαγητό,να δει που βρίσκεται η αγάπη μου μόνη να της πει πως είμαι μόνος κι εγώ,να κοιτάξει πέρα από τους βράχους τα σημάδια που έγραψε ο τραυματίας εραστής,να γυρίσει το μέτωπο στο μέλλον,να αποδώσει την πείνα στο παρελθόν,να μου δωρίσει μια ματιά σαν στιλέτο τις μέρες να κόβω σαν ψωμί ξερό,να δει πως φλέγεται ο πόνος όταν η νύχτα δεν ξημερώνει ποτέ,να τρομάξει το χέρι που στρίβει το κέρμα που τζογάρει την καθημερινότητα,να δει πως γεύεται ο κόσμος το νοίκι που δεν χρωστάει ποτέ,να δει την άνοιξη να ξεκληρίζει τις καρδιές που επιθυμούν την ανάσταση,κι όταν ακόμα κουραστεί και πνιγεί από ανάσα που δεν ξέρει τι σημαίνει πνοή,να συγχωρέσει όσους σκοράρουν σε άδεια δίχτυα και δεν έχουν δει τη ζωή τους στα μάτια ποτέ, όχι δεν γύρευα να βρω μπελάδες, μα είναι μπελάς να γυρεύεις τη ζωή. Ανδρέας Τσιάκος από την ποιητική συλλογή:Ασκήσεις Αναπνοής (Χαραμάδα, 2011)

Mικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα......

 Έζησα μες στη ματαιότητα

και πάνω στον Ωκεανό…

…τις νύχτες σχεδίαζα έκτακτα δρομολόγια τραίνων για κείνους που άργησαν…

Kι αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν

γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα.

A, έχασα τις μέρες μου

αναζητώντας τη ζωή μου.

…α, το ωραίο μυστήριο να ‘σαι μονάχος, το μυστήριο να ‘σαστε δυο ή

το μέγα μυστήριο να ‘μαστε όλοι.

Oι πιο ωραίες ιστορίες είναι αυτές που δε θα τις διηγηθεί ποτέ κανείς.

Ω ασυλλόγιστα πουλιά, που ξαναφέρνετε την άνοιξη.

Hσυχία. Kοιμάμαι. O θάνατος θα με ξυπνήσει!

Kαι πεθαίνουμε στερημένοι σ’ έναν παράδεισο από λέξεις.

Eξάλλου, εγώ έχω το άπειρο, τι να τις κάνω τις γνωριμίες.

Ω εποχή μου, όλα ειπώθηκαν

και μόνο το φθινόπωρο συνεχίζει το αιώνιο παράπονό του.

Mεγάλα όνειρα της νιότης μας, δεν πραγματοποιηθήκατε ποτέ

όμως εσείς είναι που δώσατε αυτό το βάθος στη ματαιότητα.

Kαι κάποτε θα σας πω πόσο πολύ σας αγάπησα, μόνο που πρέπει να με βρείτε τον ίδιο

προσωπικά όπως ο δήμιος.

…καθώς βράδιαζε έπρεπε να ξαναβρίσκω όλη μου την αθωότητα για να μπορούνε τ’

άστρα να ‘ναι εκεί στην ώρα τους.

…συνήθως σκοτώνουμε το παρόν με τον φόβο ή την τύψη

μα πιο πολύ με τ’ όνειρο.

…ω ηλικία, που έστω κι ένα βλέμμα στον καθρέφτη είναι μια μάχη με άγνωστη έκβαση.

…η οικογένειά μου, από τις πιο ευυπόληπτες, διατηρούσε όλες τις μεγαλοαστικές

συνήθειες

μόνο που το σπίτι δε χωρούσε τόσες μικρότητες κι είχαμε κι ένα άλλο στην εξοχή.

…προσπάθησα από μια χίμαιρα να φτιάξω ένα ολόκληρο πεπρωμένο.

Kι όταν κάποτε χτύπησαν την πόρτα εγώ έλειπα, όπως πάντα τις πιο ωραίες στιγμές μου.

«Όχι δεν μένει κανείς εδώ», είπα.

Kι ήταν η μόνη αλήθεια που έλεγα.

Kι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον

είμαστε κιόλας νεκροί.

.

..η νεότητα πέθανε, ας σκεπάσουμε τους καθρέφτες…

…»γιατί ήρθαμε;» ρώτησε κάποιος, αλλά πέρασαν αιώνες και δεν του

απάντησαν ακόμα…

Τάσος Λειβαδίτης-Mικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα (1987)

Ένα τρυφερό ερωτικό τραγούδι που μοιάζει περισσότερο με παραμύθι....

Ο μ’αγαπάς κι η σ’αγαπώ είναι ένα ζευγάρι, ερωτευμένο. Αγκαλιασμένοι περνούν τις μέρες τους, ο μόνος σκοπός της ζωής τους είναι να μη σταματήσουν ποτέ να είναι αγκαλιασμένοι, και να φιλιούνται συνέχεια σε όλη τη ζωή τους μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Ένας άγγελος τους φροντίζει… και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού μια τέτοια αγάπη μόνο μεταφυσική, μόνο αγγελική μπορεί να είναι…;

Ο μ’αγαπάς κι η σ’αγαπώ είναι το τραγούδι-σύμβολο της αγάπης που θέλουμε να ζήσουμε. Αυτής της αγάπης που ενώνει μια στιγμή στο χρόνο και κρατά για πάντα. Η αγάπη που σε κάνει να μην έχεις ανάγκη τίποτα άλλο παρά μόνο τον άνθρωπό σου. Ίσως όλα αυτά τα ζευγάρια που ακούμε να τα ενώνει η αγάπη και στη ζωή και στο θάνατο είναι οι πραγματικοί «μ’αγαπάς και σ’αγαπώ».

Ίσως τελικά ο μ’αγαπάς κι η σ’αγαπώ να μην είναι κάτι που υπάρχει μόνο στα τραγούδια και τα παραμύθια… ίσως με λίγη τύχη αλλά και προσπάθεια μια τέτοια ρομαντική αγάπη σαν κι αυτή  να υπάρχει στα αλήθεια.

Ο μ’ αγαπάς κι η σ’ αγαπώ….

Στίχοι: Μιχάλης Μαρματάκης

Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Πρώτη εκτέλεση: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Ο μ’ αγαπάς κι η σ’ αγαπώ

σ’ ένα κρεβάτι είναι κρυμμένοι

κι αγκαλιασμένοι έχουν σκοπό

να μείνουν έτσι εκεί χωμένοι

στόμα με στόμα κολλημένοι

μέρες και νύχτες μήνες χρόνια

ώσπου πια γέροι στα εκατό

να ξεψυχήσουν ξαπλωμένοι

σφιχτά-σφιχτά αγκαλιασμένοι

και με το στόμα και με το στόμα,σε φιλί.

Ένα αγγελούδι τους ταΐζει

τους πλένει και τους ξεσκονίζει

μα ο μ’ αγαπάς κι η σ’ αγαπώ

δεν βρίσκουνε καθόλου ώρα

δεν σταματούν ποτέ πια τώρα

γιατί έχουν στόχο και σκοπό χίλια φιλιά

κάθε λεπτό κάθε λεπτό

ο μ’ αγαπάς κι η σ’ αγαπώ.

Ο μ’αγαπάς κι η σ’αγαπώ

έχουν πεθάνει πια από χρόνια

και στο κρεβάτι αγκαλιασμένοι,

έχουνε μείνει ξεχασμένοι,

στόμα με στόμα, κολλημένοι.

Μα δεν τους βλέπει ανθρώπου μάτι

γιατί είχαν κρύψει το κρεβάτι

για να μπορούνε κάπου-κάπου

ξεφεύγοντάς του, του θανάτου

να δίνουν να δίνουν ξαφνικό φιλί

Η αγάπη  μπορεί να μας μάθει να πετάμε, να βρούμε τον ουρανό μας και να μάθουμε να πετάμε σε αυτόν. Κι αν ακόμα ο έρωτας τελειώσει, όταν υπάρχει αγάπη μπορεί να ζητήσουμε από τον άλλο να μην φύγει μακριά και μας ξεγράψει, γιατί όπως λένε και οι στίχοι του Πάριου στο Δώσε μου λιγάκι ουρανό   θα ‘ρχονται νύχτες που θα ψάχνεις το φεγγάρι, και το δικό μου τελευταίο σ’ αγαπώ.

Δώσε μου λιγάκι ουρανό...  

Στίχοι: Γιάννης Πάριος

Μουσική: Γιάννης Πάριος

Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πάριος

Τώρα που φεύγεις από εμένα και σε χάνω

ένα σου λέω, μην αλλάξεις ουρανό

σημάδια άφηνε στα σύννεφα επάνω,

γιατί δεν πρέπει να χαθούμε εμείς οι δυο.

Δώσε μου λιγάκι ουρανό,

πάρε με μαζί στο πέταγμά σου,

μάθε με και εμένα να πετώ,

να μην έχω ανάγκη τα φτερά σου.

Και αν κάτι άλλο την καρδιά σου έχει πάρει,

ένα σου λέω μην αλλάξεις ουρανό

θα ‘ρχονται νύχτες που θα ψάχνεις το φεγγάρι,

και το δικό μου τελευταίο σ’ αγαπώ.

Δώσε μου λιγάκι ουρανό,

πάρε με μαζί στο πέταγμά σου,

μάθε με και εμένα να πετώ,

να μην έχω ανάγκη τα  φτερά σου

Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη (απόσπασμα)

Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;

Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς

και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.

Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη.»

Μια στον αέρα μια στη μουσική,

εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω

κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.

Έτσι μιλώ για ‘σένα και για ‘μένα..

Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη

ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος

από παντού, για ‘σένα

μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.

Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,

σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,

πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.»

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,

πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.

Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.

Επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω.

Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει

τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.

Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια

δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,

το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από ‘σένα

και να με χτυπά η φωνή μου

να μυρίζω από ‘σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο

δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;

Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

να μιλώ για ‘σένα και για μένα.

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς;

Είμ’ εγώ, μ’ ακούς; Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;

Πού μ’ αφήνεις, που πας, μ’ ακούς;

Θα ‘ρθει μέρα, μ’ ακούς; για μας, μ’ ακούς;

Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς;

Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς;

το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς;

Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε

και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς;

Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς;

δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,

ο ίδιος, μ’ ακούς;

και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα

κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς;

Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς;

Μες στη μέση της θάλασσας

από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ ‘ακούς.

Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς.

Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;

Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;

Σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;

Για ‘σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς

και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να ‘ρθω.

Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις

και για ‘σένα κανείς δεν είχε ακούσει.

Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς

σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.

Που κανείς να μην έχει δει για σένα για ‘σένα μόνο εγώ,

μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου

αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για ‘σένα,

όλα για ‘σένα, για ‘σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.

Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση

έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί.

Να’ χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.

Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή

Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.

Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου

και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ’ αγαπάω… Μ’ ακούς;

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

PAULO COELHO

 Η αληθινή αγάπη δε συνίσταται στο να προσπαθούμε να διορθώσουμε τους άλλους, αλλά στο να αισθανόμαστε χαρά που τα πράγματα είναι καλύτερα απ' ότι περιμέναμε.

O άνθρωπος είναι περίεργο ον.......

 Το πραγματικό άγνωστο βρίσκεται μέσα στο νου μας

Ο εσωτερικός άνθρωπος είναι ένα μεγάλο σκοτάδι

Και δεν ξέρουμε τι είναι αυτό που τριγυρίζει μέσα στις σκιές

Η ψυχή μου περιπλανιέται στο απέραντο διάστημα

Όπου το σύμπαν φαντάζει σαν όνειρο Και το κορμί σαν στενάχωρη φυλακή

Όταν ανοίγω τα μάτια μου με κυριεύει ο τρόμος

Και αρχίζω να ακούω έντονα τους ψιθυριστούς Ήχους της ανυπαρξίας

Η ζωή μοιάζει με ένα πολύ σκοτεινό μονοπάτι

που εμείς το διαβαίνουμε κρατώντας

ένα φανάρι για να βλέπουμε

Μόνο που το φανάρι το έχουμε κρεμάσει

στην πλάτη μας και βλέπουμε μόνο

Αυτό που έχουμε διαβεί

Αν δεν σταματήσεις να παίρνεις την ζωή τόσο σοβαρά

Και δεν μάθεις ξανά να παίζεις τότε

η ζωή θα είναι δυστυχώς για σένα ένα πρόβλημα

που πρέπει να λύσεις και όχι ένα μυστήριο

που πρέπει να απολαύσεις

O άνθρωπος είναι περίεργο ον

όταν τον αλυσοδέσουν και τον κλείσουν σε μια φυλακή

φωνάζει απεγνωσμένα να ελευθερωθεί

όμως αλυσοδένει τον εαυτό του στα πάθει

τα ελαττώματα και την άγνοια

Ο ανθρωπος πιστεύει ότι νοιώθει ελεύθερος

συνήθως όχι γιατί μπορεί να κάνει ότι θέλει

αλλά γιατί μπορεί να μην κάνει ότι δεν θέλει

Leo Buscaglia.

10 ΚΑΝΟΝΕΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

1. Σου δόθηκε ένα σώμα. Μπορείς να το αγαπάς ή να το απεχθάνεσαι, αλλά θα είναι δικό σου για όλη τη διάρκεια αυτής της ζωής.
 2. Θα μάθεις μαθήματα. Έχεις εγγραφεί σε μία άτυπη σχολή πλήρους απασχόλησης, που αποκαλείται «Ζωή». Κάθε μέρα θα έχεις την ευκαιρία να μαθαίνεις μαθήματα σε αυτή τη σχολή. Μπορεί να σου αρέσουν τα μαθήματα, ή να νομίζεις πως είναι ηλίθια ή δίχως ορθότητα.
 3. Δεν υπάρχουν σφάλματα, μονάχα μαθήματα. Το μεγάλωμα, η ανάπτυξη, είναι μια διεργασία δοκιμής και σφάλματος: πειραματισμού. Τα «αποτυχημένα» πειράματα αποτελούν και αυτά τόσο ακέραιο μέρος της διεργασίας, όσο κι αυτά τα οποία «επιτυγχάνουν».
 4. Το κάθε μάθημα θα επαναλαμβάνεται μέχρι να το μάθεις. Ένα μάθημα θα σου παρουσιάζεται κάτω από διάφορες μορφές, μέχρι να το μάθεις. Όταν θα το έχεις μάθει, θα μπορέσεις να περάσεις στο επόμενο μάθημα.
 5. Η εκμάθηση μαθημάτων δεν τελειώνει ποτέ. Δεν υπάρχει μέρος της «Ζωής» που να μην περιέχει μάθημα. Εάν είσαι εν ζωή, υπάρχουν μαθήματα να μάθεις.
 6. Το «αλλού» δεν είναι καλύτερο από το «εδώ». Όταν το «αλλού» σου καταστεί «εδώ», αποκτάς εκ νέου ένα άλλο «αλλού», που με τη σειρά του θα σου φανεί καλύτερο από το «εδώ».
 7. Οι άλλοι είναι ουσιαστικά καθρέφτες του εαυτού σου. Μπορεί να σου αρέσει ή να απεχθάνεσαι κάτι στον άλλο, μονάχα εάν αυτό το πράγμα αντανακλά κάτι που σου αρέσει ή που απεχθάνεσαι μέσα σου.
 8. Το τι θα κάνεις στη «ζωή» σου εξαρτάται από σένα. Έχεις όλα τα εργαλεία, όλα τα μέσα που σου χρειάζονται. Το τι θα τα κάνεις εξαρτάται από σένα. Σου ανήκει η επιλογή.
 9. Οι απαντήσεις είναι μέσα σου. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα της «Ζωής» είναι μέσα σου. Το μόνο που σου χρειάζεται είναι να κοιτάς, ν΄ ακούς και να έχεις εμπιστοσύνη.
10. Στο βαθμό που ανοίγεσαι προς αυτή την εμπιστοσύνη, θα θυμάσαι όλο και περισσότερο όλα τούτα εδώ.