ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΧΟΡΗΓΟΥΣ

...''ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΧΟΡΗΓΟΥΣ''...''ΟΡΙΑ''...ΚΑΙ ΣΥΝΟΡΑ''...!!!! ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΖΩΗ...ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ...!!! ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ...ΟΠΩΣ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ...ΕΝΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ...ΕΝΑ ΕΞΟΧΙΚΟ...ΜΙΑ ΙΔΑΝΙΚΗ ΣΧΕΣΗ...ΦΙΛΟΥΣ...ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΟΝΕΙΡΑ...!!! ΤΟ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝ...ΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ...!!! ΙΣΩΣ ΓΙ'ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ...!!! ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΘΥΣΙΕΣ...ΣΚΛΗΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ...ΕΠΙΜΟΝΗ...ΥΠΟΜΟΝΗ...ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ...ΘΑΡΡΟΣ...ΠΕΙΣΜΑ...ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΣΥΝΤΑΓΗ...!!!! ΟΜΩΣ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΤΩΧΟΙ...!!! ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΑ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΠΙΟ ΠΛΗΡΗΣ ΟΤΑΝ ΚΥΝΗΓΑΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ...!!! ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑ ΔΙΑΒΑΣΗ ΤΗΝ ''ΙΘΑΚΗ'' ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ...ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΤΕΛΙΚΑ ΠΩΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ''ΟΝΕΙΡΟ''...!!! ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ...ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ...ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ...ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ...Ο ΠΟΝΟΣ Η ΧΑΡΑ...ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ...ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ''ΙΘΑΚΗ ΜΑΣ''...!!!! ΑΥΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΚΑΝΩ...ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ...!!! ΕΜΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ '' ΧΟΡΗΓΟΙ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ '' ΚΑΙ ' ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ...ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ....!!!!!

ΘΕΕ ΜΟΥ...ΚΑΝΕ ΜΕ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ...

«Θεέ
μου, ἀπόψε σοῦ ζητάω κάτι ποὺ τὸ θέλω πάρα
πολύ.
Θέλω νὰ μὲ κάνεις
τηλεόραση!
Θέλω νὰ πάρω τὴ θέση τῆς τηλεόρασης ποὺ εἶναι στὸ σπίτι μου.
Νὰ ἔχω τὸ δικό μου χῶρο.
Νὰ ἔχω τὴν οἰκογένειά μου
γύρω ἀπὸ ἐμένα.
Νὰ μὲ παίρνουν στὰ σοβαρὰ ὅταν μιλάω.
Θέλω νὰ εἶμαι τὸ κέντρο τῆς προσοχῆς καὶ νὰ μὲ ἀκοῦνε οἱ ἄλλοι χωρὶς διακοπὲς ἢ ἐρωτήσεις.
Θέλω νὰ ἔχω τὴν ἴδια φροντίδα ποὺ ἔχει ἡ τηλεόραση ὅταν δὲν λειτουργεῖ.
Ὅταν εἶμαι τηλεόραση,
θἄχω τὴν παρέα τοῦ πατέρα μου ὅταν ἔρχεται σπίτι ἀπὸ τὴ δουλειά, ἀκόμα κι ἂν εἶναι
κουρασμένος.
Καὶ θέλω τὴ μαμά μου νὰ μὲ θέλει ὅταν εἶναι λυπημένη καὶ στενοχωρημένη, ἀντί νὰ μὲ ἀγνοεῖ…
Θέλω
τ΄ ἀδέλφια μου νὰ μαλώνουν γιὰ τὸ ποιὸς θὰ περνάει ὧρες μαζί μου.
Θέλω νὰ νοιώθω ὅτι ἡ οἰκογένειά μου ἀφήνει τὰ πάντα στὴν ἄκρη, πότε –
πότε, μόνο γιὰ νὰ περάσει λίγο χρόνο μὲ μένα.
Καὶ τὸ τελευταῖο, κάνε με ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς κάνω ὅλους εὐτυχισμένους καὶ χαρούμενους.
Θεέ μου, δε ζητάω πολλά.
Θέλω
μόνο νὰ γίνω σὰν μιὰ τηλεόραση!»
Τὴ δασκάλα ποὺ τὴν διάβασε (καθὼς βαθμολογοῦσε) τὴν ἔκανε νὰ κλάψει.
Ὁ σύζυγός της ποὺ μόλις εἶχε μπεῖ στὸ σπίτι, τὴ ρώτησε: «τὶ συμβαίνει;»
Αὐτὴ ἀπάντησε:
«Διάβασε
αὐτὴ τὴν ἔκθεση, τὴν ἔχει γράψει ἕνας μαθητής μου».
Ὁ σύζυγος εἶπε:
«Τὸ καημένο τὸ παιδί. Τὶ ἀδιάφοροι γονεῖς εἶναι αὐτοί!»
Τότε αὐτὴ τὸν κοίταξε καὶ εἶπε:
«Αὐτὴ ἡ ἔκθεση εἶναι τοῦ γιοῦ μας!